Heimilisritið - 01.01.1951, Qupperneq 57

stóð þögnl og statði út i hiyrknð mcð
talsvcrðri cftirvícntingu. Það var sem
loftið væri ntcttað rafmagni, hjartað
barðist um í brjósti héíinar, og blóðið
strcymdi í æðum hcnnar örar cn vcnju-
lcga. Hcnm fannst scm þau Hiiary og
hún væru cinu manncskjurnar í vcröld-
inni, og að liann hcfði aldrci vcrið scr
svo nálægur scm á þessari stuiidu. En
hún áræddi ckki að líta á hann. Hún
óskaði þcss að hánn vildi scgja citthvað
til að losa liana undan þcssu töfrávaldi,
en þcgar hann loks rauf þögnina, hrökk
hún við eins og hún-hcfði vcrið hrifin
skvndilcga úr draunihcimum.
„Er þctta ckki fögur nótt, Joaii?“
sagði hann rólega, cn þó titraði rödd
hans örlítið. „Er þctta ekki nótt, sköp-
uð til ásta? Hvílík nótt fynr rnann og
konu, scm unnast! Fmnurðu ckki til
ókyrrðar í hjarta þínu? Finnurðu ckki
hvernig ástin kallar?“
Joan kipptist við, þegar hann lagði
handlcgginn utan um hana, og hún
lagði báðar hcndur á brjóst honunt cins
og td áð hrinda honum frá ser.
„Hilary — þctta máttu ckki!sagði
hún og stóð á öndinni. „Hcfurðu ckki
þegar móðgað og auðmvkt mig nóg?
Ef þú clskaðir mig . . .“
„Ég tærist upp af ást td þín“, tók
Hdary frarn í fyrir hcnni. Hann dró
liana að sér og sneri henni þannig, að
Ijósið úr stofunni féll framan í hana.
„Þú crt svo fögur, þú ert svo unaðsleg,
að hjarta mitt brcnnur af þrá við að
sjá þig. Kysstu mig, Joan, og scgðu að
þú clskir mig, scgðu að þú sért sigruð
og 'sért ánaigð yfir-áð vera mín“.
Þetta gat ómögulega verið lcikara-
skapur, hugsaði Joan. Augu hans ljóm-
uðu, og hún fann hjarta hans slá, er
hann þrýsti henni að sér.
„Hilary, cf — ef ég segi að ég elski
þig, viltu þá iofa því að flytja mig
aftur til Vandccring?" spurði hún mcð
skjálfandi röddu.
„Nci, Joan“, svaraði Hilary. „Þú
verður að gefa þig og ást þína skilyrðis-
laust".
„Já, cn hvernig gct ég vitað ncma
þú lcikir mcð mig?“ stamaði Joan. „Ef
ég vissi að þú clskaðir mig af fullri al-
vöru, þá . .
„Þá hvað?“ spurði Hilary, þcgar hún
þagnaði og vissi ckki hvað hún ætti
að scgja.
Joan svaraði ckki cn fann, hvcrnig
blóðið þaut upp í kinnar hcnnar. Hún
þráði að viðurkenna að hún elskaði
hann, cn hún óttaðist að hann clskaði
hana ckki, heldur væn hann að reyna
að ná ástuni hcnnar til þess cins að
hrinda henni frá sér á eftir.
„Hvernig á ég að sanna þér að ég
elska þig?“ spurði Hilary. ,,Á ég að gera
það mcð kossum? svona?“
Joan gcrði cnga tilraun til að berjast
á móti honum cða mótmæla, þcgar
hann beygði höfuð sitt niður að hcnni
og byrjaði að kyssa liana, fyrst blíð-
lcga og mjúklega, svo ástríðufullt, næst-
um ofsafcngið og hætti ekki fyrr en
hann næstunt stóð á öndinni.
„Hilary — slcpptu mér! Þú ætlar
alveg að kæfa mig“, stundi Joan og
stóð næstum á öndinni.
Hilary hafði ekki hugsað út í það,
hve fast hann þrýsti henni að sér mcð-
an hann var að kyssa hana. Armur
hanS hafði lcgið eins og járngjörð ut-
an um liana.
HEIMILISRITIÐ
55