Heimilisritið - 01.01.1951, Qupperneq 59

og liann náfölnaði. Hann sat kyrr góða
stund og horfði fast á Joan, sem varð
að taka á því sem hún átti, til þess að
æpa ekki upp. Svo reis hann upp af
stólnum og hló kuldahlátur.
„Gamla bragðið", sagði hann bitur-
lega. ,,Þú elskar, en þorir ekki, og svo
notar þú gömlu aðferðina — að slá
öllu á frest. En það þýðir ekki í þetta
sinn, Joan. Þú elskar, en þú þorir
ekki . . .“ Hann sagði þetta eins og
hann vitnaði í eitthvað, seildist eftir
sígarettuveski sínu og tók sér sígarettu.
„Hvað segir Henley um þann, sem
fótumtreður stolt annars og hlýtur þá
refsingu, að hjarta hans kremst eða
brotnar á hinu harða skeri svikseminn-
ar . . .? En ég hef nú víst ekki fótum-
troðjð stolt þitt, Joan. Viltu reykja?"
„Nei! Hvernig geturðu verið svona
andstyggilegur?" skrapp út úr Joan í
æsingu. „Ætlarðu að gera mig brjálaða?
Þú lokkar mig til að halda að þú sért
frávita af ást til mín og kemur mér
eitt augnablik til að gleyma mér, en
svo grettirðu þig framan í mig og tek-
ur til að vitna í kvæði“.
„Þetta er ágætt kvæði, bara að ég
kynni það. Ég skæli mig ekki framan
í þig, slíkt gæti mér aldrei komið til
hugar“, sagði Hilary, auðsjáanlega al-
veg rólegur og ákveðinn. En ef Joan
hefði ek'.ú verið svona æst og ef hún
hqfði veitt honum nánari gætur, hefði
hún ef til vill veitt því athygli, að fing-
ur hans voru dálítið óstyrkir, er hann
kveikti í sígarettunni sinni. „Ég mót-
mæli, kæra Joan, mér finnast ásakanir
þínar alveg óverðskuldaðar. Þú komst
mér til að halda, eins og nokkrum sinn-
um hefur hent fyrr, að þú endurgjaldir
tilfinningar mínar, og svo slengir þú
áköfustu ásökunum framan í mig og
sýnir mér fyllstu óvináttu. Það er gamla
bragðið, sem notað hefur verið til að
gera marga menn örvæntingarfulla. En
nú erum við hér á Muava, Joan, og
þú skalt ekki halda, að brúðgumi þinn
sætti sig við að þú hrindir honum frá
þér á sjálfa brúðkaupsnóttina. I þetta
skipti geturðu ekki snúið við á miðri
leið, eins og þú hefur svo oft gert áð-
ur“.
„Brúðkaupsnóttina! Hvað áttu við?
Hverskonar bannsett bull er þetta?“ Jo-
an var náföl.
„Þú ætlar þó ekki að reyna að telja
mér trú um að þú hafir ckki skilið, að
prestarnir og töframennirnir giftu okk-
ur í kvöld, og að við vorum í brúð-
kaupsveizlunni okkar. Eftir lögum og
rétti, sem gilda hér á Muava, erum
við nú hjón!“ svaraði Hilary.
„Hvað er að heyra þetta! Hafið þið
nokkurntíma heyrt annað cins!“ stam-
aði Joan og vissi ekki hvaðan á sig
stóð veðrið.
„Svona villimannaathöfn er alveg ó-
merk. Mig grunaði ckki að þetta væri
hjónavígsla og ég viðurkenni hana ekki.
Ég hef ekki óskað eftir að giftast þér“.
„Myndirðu heldur hafa viljað búa
með mér, án þess að við giftumst að
lögum hinna innfæddu?“ spurði Hilary.
„Nei, nei, ég óska alls ekki eftir að
búa með þér!“ sagði Joan æst. „Hilary,
þér getur ekki verið alvara með að not-
færa þér þetta svikabragð?"
„Hversvegna viltu vera að berjast
gegn því sem er óhjákvæmilegt, Joan?“
tók Hilary fram í fyrir henni. „Þú viss-
ir að það var ætlun mín, er ég flutti
HEIMILISRITIÐ
57