Heimilisritið - 01.02.1951, Side 10

drukkum toddý, eða reyktum
og spjölluðum saman, oft langt
fram á nótt.*
Á daginn var ég í skólanum.
Krakkarnir voru farin að hæn-
ast að mér, en oft kom það fyrir,
að ég gat ekki haft hugann við
kennsluna sem skyldi. Svona
liðu nokkrar vikur. Ég hafði
ekki tekið á heilum mér í lang-
an tíma, og ástand mitt fór
versnandi. Ég hugsaði með
kvíða til vetrarins og var farinn
að sjá eftir því, að ráðast í þetta
pláss. Þá var það eitt illviðris-
kvöld, að ég var á heimleið.
Hafði verið í skólanum að leið-
rétta stíla fyrir morgundaginn,
því ég var hættur að geta unnið
heima. Það var kolniðamyrkur,
svo varla sást handaskil, og
ofsa rok. Ég vafði fastara að
mér frakkanum og hljóp við
fót. Er ég var í þann veginn að
komast í skjól við húsvegginn,
þar sem ég bjó, fann ég geig-
væna nálægð hans fara um mig,
þó ég sæi ekki út úr augunum
fyrir náttmyrkrinu og veður-
hamnum. Ég studdist við hand-
riðið upp tröppurnar, en þá var
því líkast sem hulin hönd væri
lögð á öxl mér til að varna mér
frekari uppgöngu. Gegn ásetn-
ingi mínum um að komast sem
skjótast inn úr þessu óveðri,
sneri ég aftur frá húsinu til að
svipast um eftir Tjarnarmann-
inum. Reyndar var ég viss um,
að hann myndi vera þar sem
hann var vanur að vera, en sál
mína þyrsti í fulla og óyggjandi
sönnun. Og fyrr en mig varði,
tvísté rég við hliðina á honum
og hallaði mér í veðrið.
Þar sem ég hafði nú fengið
svalað forvitni minni á svo ó-
tvíræðan hátt, lá beinast við
fyrir mig að leita mér sem
skjótast skjóls og öryggis í
mínu heima. En framtakshæfni
mín og ákvörðunargáfa voru í
einni svipan frá mér numin, og
fyrir sjónum mínum og skynjun
var eitt og aðeins eitt: Þetta
horaða mannhrak, þessi visni
vesalingur, sem ekki brá vana
sínum fyrir veðri og vindum.
en horfði fjarvita og miður sín
út í myrkrið óendanlega — eins
og hann byggist við, að enn
væri ekki öll nótt úti, að enn
myndi sér koma einhver hjálp,
að enn væri von um bænheyrsiu
guðanna. En þó var ekkert eins
víst og það, að guðirnir hefðu
gleymt honum. Og það var eins
og særokinu og storminum sæist
yfir hann líka og skildu eftir
eyðu fyrir hann á leið sinni, —
svo fast, öruggt og óbifanlega
stóð hann og einblíndi fram á
vatnið, sem sogandi hvein og
freyddi upp á malarkambinn
og ýrðist framan í okkur.
Um leið og ég þóttist sjá, að
8
HEIMILISRITIÐ