Heimilisritið - 01.02.1951, Síða 45

konur sé ein og hin sama?“
„Nú kem ég að því. Frásögn-
in heldur áfram á því að skýra
frá, hvernig áminnst kona hegð-
aði sér við réttarhöldin. Hlustið
nú á: „Þegar böðullinn nálgað-
ist hana, þekkti liún hann strax
á böndunum, sem hann hélt á,
rétti fram hendurnar og horfði
á hann án þess að’ mæla orð“.
Hvernig á þetta við?“
„Þannig var það"‘.
„An þess að depla augunum
stóð hún og horfði á tréhestinn
og hringana, sem höfðu snúið
upp á svo marga limi og valdið
svo miklum kvalaópum. Þegar
hún sá vatnsföturnar, sagði hún
brosandi: „Allt þetta vatn mun
vera borið hingað til að drekkja
mér í því? Eg er sannfærð um,
að það getur ekki verið ætlun
yð'ar, monsieur, að láta svona
litla konu eins og mig drekka
það allt“. Og svo — á ég að lesa
frásögnina um vfirheyrsluna?“
„Nei, nei, gerðu það ekki, fyr-
ir alla muni!“
„Bíddu við, hér er ein setn-
ing, sem nnin sanfnæra þig um,
að þetta er sú hin sama kona:
„Hinn góði ábóti, Berot, sem
treysti sér ekki til að horfa á
pínslir skriftabarns síns, flýtti
sér frávita út úr hvelfingunni".
Er þetta ekki nóg til að sann-
færa þig?“
„Jú, það er augljóst, að það
er sama konan. En hver var
lnin? Hver var þessi kona, sem
var svo aðlaðandi í útliti, en
beið' svo hræðilegan dauðdaga?“
Dacre sótti trektina og benti
mér á áletrunina.
„Við vorum sammála um, að
þetta væri markgreifakóróna og
stafurinn B“.
„Já, rétt er það“.
„Nú vil ég, að þú hugsir þér,
að stafirnir frá hægri til vinstri
séu M. M., d. A.; d. og síðast B“.
„Það er rétt, ég get greint tvö
d“.
„Það sem ég las, var um yfir-
heyrslu Marie Madeleine d’Au-
bray, markgreifafrú de Brinvilli-
ers, einhvers illræmdasta eitur-
byrlara og morðingja, sem uppi
hefur verið“.
Ég sat furðu lostinn yfir þeim
sönnunum, sem Daere hafði lagt
fram til að skýra það, er við'
höfðum séð. Ég niundi nú ýmis
atriði um ævi þessarar glæpa-
konu. Hvernig hún fórnaði lífi
allra ættingja sinna fyrir lítinn
ávinning, hvernig hún hafði
lengi látið föður sinn þjást, áður
en hún loks svipti liann lífi. En
ég mundi líka, að hún hafði orð-
ið svo vel við dauða sínum, að
það bætti mikið um fyrir henni,
og að öll París hafði vorkennt
henni síðustu andartökin, svo
minnstu munaði, að hún yrði
gerð að píslarvætti fáum dögum
HEIMILISRITIÐ
43