Heimilisritið - 01.02.1951, Qupperneq 57

Litlu síðar lötraði hún niður að sjó,
með handklæði um öxl og Renu á hæl-
um sér. Nú vakti koma hennar enga
sérstaka atliygli meðal eyjarskeggja, sem
byltu sér í vatnsskorpunni, og hún fann
heldur ekki tii neinnar feimni, þegar
hún kastaði sér til sunds allsnakin.
Sundið hressti hana mjög og fyllti hana
nýjum þrótti og ánægju, og hún fann
sig miklu öruggari, þegar hún gekk
hcim að húsinu.
Fyrst ég nú veit, að Hilary er ást-
fanginn af mér, skal ég fljótlega ná úr
honum bannsettum hrokanum, hugsaði
hún. Eg má ekki láta hann komast að
því að ég elski hann, ekki strax. Fjár-
ans leiðindi að það skuli ekki vera ann-
ar hvítur maður hér, sem ég gæti daðr-
að við og þannig gert Hilary glóandi
af afbrýðisemi.
Hér kom hin gamla hlið Joan Alli-
sons fram á ný. Hún skemmti sér við
hugsunina eina, um að láta Hilary
ganga á cftir sér með grasið f skónum
og koma honum á það stig, er hann
lcgði sig í líma við að geta sér til um
og uppfylla allar óskir hennar, í einu
orði sagt, gera hann að auðmjúkum
þjóni sínum, í stað þess að hann ímynd-
aði sér nú, að hann væri yfirsterkari.
„Ég skal láta hann finna, að hann
hefur hagað sér eins og þorpari og farið
skammarlega með mig. Og þegar hann
er orðinn nægilega iðrandi, ætla ég að
segja honum hversu glöð ég sé yfir því
að hann elskar mig, og að ég elski hann
af öllu hjarta". Þetta talaði Joan við
sjálfa sig um leið og hún gekk inn í
húsið.
Sér til undrunar hitti hún Hilary á
svölunum f blettóttum samfestingi og
með sígarettu milli varanna. Joan roðn-
aði er augu þeirra mættust, en fölnaði
aftur er hún uppgötvaði, að Hilary
horfði á hana með kuldalegu kæruleysi.
Á sama augnabliki hvarf öll hugsun
um að daðra við hann, eins og dögg
fyrir sólu.
„Er nokkuð að, Hilary?“ spurði hún
óttaslegin. „Hversvegna horfírðu svona
undarlega á mig?“
„Það er ekkert að — býst ég við.
Sannast að segja hafði ég alveg gleymt
þér“, svaraði Hilary, eins og hann
myndi nú fyrst eftir því, að til væri
persóna sem héti Joan. „Það var auð-
vitað dálítið ókurteist af mér, en ég
hef verið önnum kafinn niður við perlu-
veiðistöðina. Þú hefur kannske gaman
af að heyra, að ég hef fundið þrjár ó-
venjulega dýrmætar perlur. Ein þeirra
er bæði stór og sérlega fögur, hún er
mjög mikils virði. Jæja, var þetta frísk-
andi sjóbað?“
„Gleymt mér — varstu búin að
gleyma mér?“ sagði Joan og saup hvelj-
ur. „Hilary!“
„Já, satt að segja, en Rena minnti
mig á þig, því hún gat þess í morgun
að þig vantaði föt. Það lítur nefnilega
út fyrir að fötin þín hafi horfið á
leyndardómsfullan hátt, og að þú verð-
ir að notast við náttfötin mín og morg-
unsloppinn minn“, sagði Hjlary kæru-
leysislega. „Þetta var slæmt, því ég geri
ráð fyrir að þú kærir þig ekki um að
ganga um í náttfötum og morgunslopp
allan daginn. Ég hef þessvegna leitað
í vörugeymslunni og held ég hafi fund-
ið ýmislegt, sem þú munir geta notað.
Það er inni í herberginu þínu. Flýttu
þér að hafa fataskipti, því mig er farið
HEIMILISRITIÐ
55