Heimilisritið - 01.02.1951, Side 59

beðið hann um að lctta af sér angisr
og efa, en stolt hennar og óttinn við
að gera sig hlægilega í hans augum,
kom henni til að hafa stjórn á sér.
„Það er sennilega ekki um annað að
gera en að hlýða þér“, sagði hón eftir
litla þögn og reyndi að vera kæruleysis-
leg í málrómnum. Hún tók sér sæti
við borðið og breiddi ór pentudóknum,
sem lá við diskinn hennar.
„íg hef lært það, að hyggilegast
muni að láta sem mest að vilja þeirra,
sem eru geðveikir. Ég vil heldur te,
þakka þér fyrir“.
Hón neyddi ofan í sig matinn, með
uppgerðar kæruleysissvip, þótt hón væri
bæði örvæntingarfull og ráðþrota.
Henni gramdist mjög hve hraustlega
Hilary tók til matar sins.
„Þegar við erum bóin að borða, skal
ég sýna þér perlurnar mínar“, sagði
lr.it'n kæruleysislega. „Þær eru þrjár,
ég • Id að ég hafi sagt þér frá þeim
áðari. Þær eru óvenjulega dýrmætar. Ég
hugsa að ég græði svö mikið á þeim,
að ég geti séð fyrir einni konu og meira
til“.
„Jæja“, sagði Joan. Hón hafði á til-
finningunni, að hann segði þetta til að
æsa hana upp, og hón leit því ekki
upp frá diskinum. „Þó græðir kannske
svo mikið, að þó hafir efni á að snóa
aftur til siðmcnningarinnar og mennt-
azt svolítið aftur'*.
„Menningin gerir mennina óheflaða",
svaraði Hilary. Hann ýtti stólnum sín-
um frá borðinu, tók gullsígarettuveskið
upp og lézt vera að skoða áletrunina á
því. Joan beit á vörina af bræði. „Viltu
reykja?" spurði hann.
Joan tók við sígarettu, cn hafði auð-
sjáanlega ekki neina löngun til að mseta
augnaráði Hjlarys, þegar hann kveikti
í hjá henni. Hón reyndi að herða upp
hugann til að bóa sig undir þau órslit„
sem óhjákvæmileg voru, stóð upp frá
borðum og gekk ót á svalimar. Hilary
gekk hægt á eftir og teygði makinda-
lega ór sér í einum legustólnum.
„Ég er hræddur um að hann sé að
gera óveður aftur", sagði hann litlu stð-
ar. „Sjáðu hvað hæstu pálmablöðin titra,
þótt að það virðist vera blæjalogn".
Joan sneri sér skyndilega að honum.
Blá augu hennar voru dökk af geðs-
hræringu.
„Mig langar ekkert til að tala um
veðrið", sagði hón æst. „Hver er ætlun
þín með því, að fara svona með mig,
Hilary? Það getur varla verið meining
þín að hæða mig með kæruleysi og fyr-
irlitningu, eftir að þó hefur kvongast
mér með svikum. I gær sórstu að þó
elskaðir mig, en í dag lætur þó eins og
ég sé ekki til“.
„Mér virtist vera óveður í aðsigi",
svaraði Hilary rólega og án þess að
hreyfa sig. „Annars get ég ekki séð
að kringumstæðurnar þurfi nokkurra
ótskýringa við. Þó minnist þess máske,
að þó sagðir mér á Bora Bora, eftir að
þó hafðir leikið með mig og troðið til-
finningar mínar undir fótum þér, að þó
hefðir aðeins gert það að gamni þínu.
Þó lýstir því yfir, að við værum nó bó-
in að jafna reikningana, og ég varaði
þig við því, að ef til vill ynni ég að
endingu þennan skemmtilega leik. Er
þetta ekki rétt? Og ég hef unnið tafl-
ið. Ég hef sigrað þig með þínum eig-
in vopnum. Ég hótaði þér því, að ég
skyldi gera þig ógæfusama, eins og þó
HEIMILISRITI»
57