Heimilisritið - 01.07.1952, Síða 5

Gamla kastalasíkið
Spennandi og skuggaleg smásaga,
eftir íslenzkan rithöfund, er skrifar
undir dulncfninu Ö R N KLÓI.
ÞESSI saga, sem ég nú ætla
að segja ykkur“, mælti Jerrý
Ruston, viS nokkra kunningja
sína, þar sem þeir sátu fyrir fram-
an snarkandi arineld og tottuSu
pípurnar sínar, síSla kvölds í end-
uSum októbermánuSi, á heimili
Rustons, ,,hef ég eftir afa mín-
um sálaSa, og hann hafSi hana
eftir afa sínum og eflaust hefur
afi hans haft þaS eftir langafa
sínum. Sagan er ekki hugljúf ást-
arsaga, herrar mínir, rómantík er
ekki til í henni, aSeins frásögn
af því hversu grimmilega örlaga-
nornirnar léku Henrý Ruston,
frænda minn, sem þó var dreng-
ur góSur og sem engum gerSi
mein. Henrý var veiklaSur fyrir
hjartanu og mömmudrengur, þrátt
fyrir fullorSins-aldurinn.
Til aS geta til fullnustu notiS
áhrifa sögunnar, herrar mínir,
skulum viS hugsa okkur aS viS
séum staddir í þröngum fanga-
klefa. Einn gluggi er á honum og
fyrir honum voldugar járnrimlar.
Úti fyrir hamast veSriS, þórdun-
urnar drynja án afláts, eldingarn-
ar þjóta um himinhvolfiS og regn-
iS steypist úr loftinu eins og hellt
væri úr fötum. Einn steinbekkur
meS hálmlagi, sem grátt teppi er
breitt yfir, er úti í einu horninu
og á honum situr maSur. ViS hliS
hans er annar maSur . . . en hann
er hlekkjaSur viS vegginn meS
sterklegri keSju og er öSrum end-
anum fest um ökla hans. Þessi
maSur er aS segja frá, og nú skul-
um viS taka vel eftir . . .
. . . ,,Nótt eina lá ég vakandi
í turnherberginu í gamla Ruston-
kastalanum, sem er eign föSur
míns. Eg þjáSist meir en endra-
nær af hjartasjúkdómi mínum og
gat því ekki sofnaS. £g hlustaSi
á náttúruöflin, sem fóru hamför-
um um himingeiminn. Er ég
hafSi legiS þannig drykklanga
stund, ýmist rennvotur af svita
eSa ískaldur, skreiS ég framúr og
klæddi mig. Mér leiS mjög illa,
verr en ég mundi eftir aS mér
JÚLÍ, 1952
3