Heimilisritið - 01.07.1952, Blaðsíða 47

reyndi án árangurs að muna eftir
blómasendingunni.
,,Auðvitað man ég eftir því,
Bill,“ Hún rétti til hans sígarett-
urnar. ,,Þér reykið auðvitað ?“
Hann fékk sér sígarettu og
brosti.
,,Það er skrítið að sjá yður
reykja, ungfrú Parker,“ sagði
hann. ,,Eg vissi ekki að þér
reyktuð."
..Auðvitað vissuð þér það
ekki.“ Hún brosti kankvíslega.
,,Eg geri sitthvað fleira. Má ekki
bjóða yður glas af viskí?“
Meðan hún var að blanda
drykkinn frammi í eldhúsi, gekk
hann um gólf þungt hugsi. Hún
hlýtur að hafa verið rúmlega þrí-
tug, þegar hún kenndi mér, en
ekki tvítug eins og mig minnti
áðan.
,.Og hættið þér að kalla mig
ungfrú Parker,“ hrópaði hún út
úr eldhúsinu. ,,Eg heiti lrena.“
Að loknu öðru glasinu tók
hann að virða hana betur fyrir
sér. Hann fór að bera hana sam-
an við ungu konuna, sem hann
hafði kynnzt forðum. Bros henn-
ar var jafnfagurt og áður, en þó
tók hann eftir hrukkum, sem
komu í munnvik hennar, er hún
brosti. En þegar hann fór að
hugsa sig betur um, komst hann
að þeirri niðurstöðu, að hrukk-
urnar höfðu alltaf verið þarna.
Nú mundi hann það allt svo vel
og greinilega. Hann tók nú að
gerast hreyfur. Honum var farið
að líða alveg prýðilega. Þetta
var sannarlega snotur og þaegi-
leg íbúð, sem hún bjó í. Það fór
saelukennd um hann allan. Uti
fyrir var tekið að rökkva. Hann
virti hana fyrir sér þar sem hún
sat í daufu skini borðlampans.
— Hún er enn mjög aðlaðandi
kona, þó hún sé ekki eins grönn
í mittið og áður. Og munnurinn
er fagurlega skapaður, mjög fag-
urlega. — Hann velti því fyrir
sér, hvað hún myndi gera ef
hann reyndi að kyssa hana. Hann
tæmdi glasið.
Ungfrú Parker reis á fætur og
gekk til hans. Hún hélt á bakk-
anum, sem vínföngin stóðu á.
Hann leit á klukkuna.
,,Ja hver skollinn!“ hrópaði
hann. ,,K.lukkan er orðin sex!
Eg má til með að hraða mér.“
Hann lagði lófann yfir glas sitt
og hristi höfuðið ákaft.
,,Nei, þetta máttu ekki, Bill,“
sagði ungfrú Parker og setti stút
á fallega munninn sinn. ,,Eitt
glas ætti ekki að tefja þig svo.
Þú ert ekki það mikið að flýta
þér."
Hann virtist á báðum áttum
eitt andartak; svo leit hann aft-
ur á klukkuna.
,,Nei,“ sagði hann. ,,Eg verð
JÚLÍ, 1952
45