Heimilisritið - 01.07.1952, Blaðsíða 10

Heimilisritið - 01.07.1952, Blaðsíða 10
minnar með. í skyndi hlóð ég hann, því nóg skot voru í skot- færatösku, er hékk við hlið hans. Mér tókst eftir langa mæðu að hlaða bæði hlaupin, þótt ég væri skjálfhentari en hundrað ára gamall kararkarl. Nábleikur, skjálfandi af angist og ótta, með augun full af tárum, sem streymdu án afláts úr þeim, læddist ég fram að dyrunum og dró slagbrandinn varlega frá. £g hratt snögglega upp hurðinni og miðaði gamla byssuhólknum fram í ganginn . . . en þar var enginn, fremur en í fyrra skiptið. Aðeins ískaldur vindgustur, sem næddi um mig, og ég fann hvernig kald- ur svitinn spratt út á mér öllum. £g tvíhenti gamla hólkinn og læddist varlega fram að stigaop- inu, en yfir því var hleri. Allt í einu stirðnaði ég upp, og ég hefði eflaust rekið upp skelfingaróp, ef tungan hefði ekki verið eins og límd við góminn. Neðan úr kast- alanum heyrðist fótatak, sem færðist hljóðlega nær og nær. — Þungt, hægt og reglubundið, og það bergmálaði ömurlega í kyrrð- inni. Mér fannst sem blóðið myndi frjósa í æðum mér. Nú var fótatakið komið að stiganum . . . það brakaði í honum. . . . £g reyndi að æpa, en gat það ekki, þegar ég sá hlerann lyftast hægt upp og nábleikt, draugalegt andlit koma í loftsgatið. Örvita af skelfingu gerði ég síðustu til- raunina. . . . Nístandi, ámátlegt vein mitt þrengdi sér út í myrkrið og í sömu andránni miðaði ég gamla hólknum . . . og hleypti af. . . .“ Þarna varð hlekkjaði maðurinn að þagna, því andartak var hann gagntekinn áköfum krampa, það korraði í honum og hrygluhljóð barst frá vörum hans, er hann reyndi að tala. Hinn maðurinn reyndi að hjálpa honum, og eftir drykklanga stund hafði hann jafnað sig nóg til að geta haldið frásögninni áfram. . . . . . . ,,/Egilegur hvellur heyrð- ist, síðan hálfkæft sársaukavein, skruðningur og brothljóð, eins og leirílát yltu ofan stigann. Harður dynkur kvað við, svo var allt kyrrt, svo kyrrt, að vel hefði mátt heyra saumnál detta. Andartak horfði ég sljóum, skilningsvana augum á loftsgatið, . . . svo rann sannleikurinn upp fyrir mér og ég stirðnaði upp. Það hafði verið . . . gamla þem- an hennar móður minnar, sem hafði ætlað að færa mér kvöld- matinn, því hún vissi að ég hafði verið lasinn og ekki komið ofan til að snæða um kvöldið. 1 örvæntingu minni ákvað ég að fremja sjálfsmorð. Enn var eitt skot eftir í gamla forhlaðn- 8 HEIMILISRITIÐ
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Heimilisritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimilisritið
https://timarit.is/publication/976

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.