Heimilisritið - 01.07.1952, Qupperneq 10

minnar með. í skyndi hlóð ég
hann, því nóg skot voru í skot-
færatösku, er hékk við hlið hans.
Mér tókst eftir langa mæðu að
hlaða bæði hlaupin, þótt ég væri
skjálfhentari en hundrað ára
gamall kararkarl.
Nábleikur, skjálfandi af angist
og ótta, með augun full af tárum,
sem streymdu án afláts úr þeim,
læddist ég fram að dyrunum og
dró slagbrandinn varlega frá. £g
hratt snögglega upp hurðinni og
miðaði gamla byssuhólknum fram
í ganginn . . . en þar var enginn,
fremur en í fyrra skiptið. Aðeins
ískaldur vindgustur, sem næddi
um mig, og ég fann hvernig kald-
ur svitinn spratt út á mér öllum.
£g tvíhenti gamla hólkinn og
læddist varlega fram að stigaop-
inu, en yfir því var hleri. Allt í
einu stirðnaði ég upp, og ég hefði
eflaust rekið upp skelfingaróp, ef
tungan hefði ekki verið eins og
límd við góminn. Neðan úr kast-
alanum heyrðist fótatak, sem
færðist hljóðlega nær og nær. —
Þungt, hægt og reglubundið, og
það bergmálaði ömurlega í kyrrð-
inni. Mér fannst sem blóðið
myndi frjósa í æðum mér. Nú
var fótatakið komið að stiganum
. . . það brakaði í honum. . . .
£g reyndi að æpa, en gat það
ekki, þegar ég sá hlerann lyftast
hægt upp og nábleikt, draugalegt
andlit koma í loftsgatið. Örvita
af skelfingu gerði ég síðustu til-
raunina. . . . Nístandi, ámátlegt
vein mitt þrengdi sér út í myrkrið
og í sömu andránni miðaði ég
gamla hólknum . . . og hleypti
af. . . .“
Þarna varð hlekkjaði maðurinn
að þagna, því andartak var hann
gagntekinn áköfum krampa, það
korraði í honum og hrygluhljóð
barst frá vörum hans, er hann
reyndi að tala. Hinn maðurinn
reyndi að hjálpa honum, og eftir
drykklanga stund hafði hann
jafnað sig nóg til að geta haldið
frásögninni áfram. . . .
. . . ,,/Egilegur hvellur heyrð-
ist, síðan hálfkæft sársaukavein,
skruðningur og brothljóð, eins og
leirílát yltu ofan stigann. Harður
dynkur kvað við, svo var allt
kyrrt, svo kyrrt, að vel hefði mátt
heyra saumnál detta.
Andartak horfði ég sljóum,
skilningsvana augum á loftsgatið,
. . . svo rann sannleikurinn upp
fyrir mér og ég stirðnaði upp.
Það hafði verið . . . gamla þem-
an hennar móður minnar, sem
hafði ætlað að færa mér kvöld-
matinn, því hún vissi að ég hafði
verið lasinn og ekki komið ofan
til að snæða um kvöldið.
1 örvæntingu minni ákvað ég
að fremja sjálfsmorð. Enn var
eitt skot eftir í gamla forhlaðn-
8
HEIMILISRITIÐ