Heimilisritið - 01.07.1952, Blaðsíða 43

Heimilisritið - 01.07.1952, Blaðsíða 43
liana um, að hann kysi helzt aS kyssa án áhorfenda. Skömmu seinna sagði hann : ,,Ég er nú samt dálítið hreyk- inn af að hafa breytt þér svona gersamlega. hvar er nú litla ó- framfærna stúlkan, sem langaði til aS fá að vita, hvernig maður sigrast á feimninni ?“ ,,Hún situr í lesstofunni,“ svaraði Marina hlæjandi, og þeg- ar Jeff skildi ekki upp né niður, bætti hún við : ,,ÞaS var ekki ég sjálf, sem ég átti við kvöldið góða, þegar ég bað um ráð. ÞaS var frænka mín, sem mig langaði að hjálpa.“ ,,Hvers vegna leiðréttir þú ekki misskilning minn ?“ ,,Af því ég er í raun og veru leikkona og langaði að komast í kvikmyndirnar. Mér fannst það prýðileg hugmynd, að þú aug- lýstir mig, en ég var hrædd um, að þú myndir missa áhugann, ef þú vissir, að ég væri ekki þessi feimna, óframfærna vera.“ ,,Og af hverju fékkstu bætt inn í þessu ákvæði um giftingu ?“ ,,Af því ég vonaði, að auglýs- ingamaður minn kynni að fá á- huga fyrir mér, öðruvísi en ,,vöru.“ Jeff sýndi henni ótvírætt hvers konar áhuga hann hefði á henni, og milli tveggja kossa hvíslaði hún: ,,Mér er orðið vel ljóst, að það borgar sig að auglýsa!" * Vinalausir menn Sumt fólk cignast aldrei vini. Hvaða menn eru það? — Það eru þeir, sem hafa sjálfir ekki eiginleika til að vera vinir. Það er ekki af því að þeir séu lciðinlegir eða ófélagslyndir og ekkv heldur vegna þess að þeir séu særandi — þeir hafa ef úl vill þvert á móú marga ágæta ciginleika, sem vekja gleði hjá þeim, er kynnast þeim. En það er <eitt, sem er áberandi í fari þeirra, og sem skyggir á allar hinar góðu hliðar þein-a: Þeim er alveg sama um náung- ann og kæra sig kollótta um hvað hugs- að er um þá. Þeir sýna engan gleðivott, þegar maður hittir þá; og þegar maður kveður þá, finnst manni þeir vera engu ver settir án manns. Það er eiginlega ekki hægt að segja að þeir séu óelsku- legir eða annars hugar; þeir eru bara uppteknir af sjálfum sér og þeirra eigin hugarheimi, og þú og ég erum aðeins tilviljunarkenndir hlutir, er þeir geta notað til þess að hvetja eða örfa sínar dýrmætu hugsanir á. (Villiam Hazlitt). JÚLÍ, 1952 41
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Heimilisritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimilisritið
https://timarit.is/publication/976

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.