Heimilisritið - 01.01.1955, Qupperneq 7

hugnanleg og sárgrætileg mynd.
Þegar skólagöngu minni var
lokið, ég orðinn fulltíða maður
og farinn að sjá fyrir mér sjálf-
ur, kom ég enn einu sinni heim
í gamla þorpið mitt, reikaði þar
um og kom á þorpstorgið. Þar
var múgur og margmenni, og á
miðju torgi stóð Nesú niðurlút-
ur, reyrður við staur.
Er ég spurði, var mér tjáð, að
hann hefði orðið uppvís að þjófn-
aði. Ég bað honum vægðar og
frelsaði hann. En ég sé hann sí-
felldlega fyrir mér, þar sem
hann stendur þarna niðurlútur
bundinn við staurinn í brenn-
andi sólskininu, með alla þorps-
búa iðandi umhverfis.
Það var venjulegt fyrirbæri í
þorpinu, að sá, er uppvís varð
að þjófnaði, væri bundinn við
staur og hýddur, en þetta ein-
staka atvik líður mér aldrei úr
minni. Það hefur grópazt þar
fast, engu síður en myndin af
Nesú litla, þar sem hann sat 1
mánaskininu og sagði sögur og
ævintýri, hjartahreinn og ljúf-
lyndur Nesú, bemskuvinur minn
Nesú. *

„Einn handa Ollu"
„Þjónn, einn pilsner handa mér og einn handa OHu.“
„Einn kaffi og einn handa OHu.“
„Eina sneið með osti og eina handa OHu.“
Við höfðum numið staðar við veitingahús í sveitinni til þess að
borða dagverð, og það var meðan við biðum eftir matnum, að við heyrð-
um þessar kynlegu pantanir frá næstu borðum.
Að lokum spurðum við framreiðslustúlkuna: „Hver er hún eiginlega
þessi Olla, sem allir eru að bjóða mat og drykk?“
„Olla — það er Viola Dalem, ung stúlka héðan úr sveitinni. Hún
er í sjúkrahúsi að fá gervifætur. Hún gekk í vetur fimm kílómetra leið
í blindbyl og hörkufrosti til þess að sækja hjálp handa 30 skólaböm-
um, sem hafði fennt inni í áætlunarbíl. Það kom svo mikið kal í fæt-
urna, að það þurfti að taka þá af henni í vor. í hvert skipti, sem gest-
irnir héma panta „einn handa OHu,“ skrifum við upphæðina á reikning-
inn og látum peningana í öskjuna þama við hliðina á peningakassan-
um. Þeir eiga að fara fyrir nýju fótunum hennar OHu.“
„Og einn handa OHu,“ sögðum við brosandi, þegar við fengum reikn-
inginn litlu síðar.
JANÚAR, 1955
5