Heimilisritið - 01.01.1955, Side 21

samt ekkert vör við þennan
fyrrverandi leikfélaga sinn á
heimleiðinni, og varpaði öndinni
léttar, þegar hún kom á breiðu
akbrautina heim að höllinni.
Hún var svo niðursokkin í sín
eigin vandamál að hún veitti því
í fyrstu ekki athygli, að eitthvað
var öðru vísi en það átti að vera.
Venjulega voru leiguliðahús-
mæðurnar önnum kafnar við
eldamennsku á þessum tíma
dags, og krakkarnir þeirra voru
vanir að sitja fyrir framan smá-
hýsin og bíða eftir matnum. En
nú sást ekki nokkur hreyfing í
h j áleigukotunum.
En fyrir framan stóru úti-
dymar á höllinni stóð hópur
fólks, og hálfstálpaður strákur
var að segja frá einhverju, sem
hann reyndi að útskýra með
fálmkenndu handapati. Linda
herti gönguna, því hún fann það
á sér, að eitthvað alveg óvenju-
legt hafði gerzt. Hvers vegna
skyldu menn annars hafa hópazt
svona við dyrnar?
Þegar hún kom nær, kom ein
konan auga á hana, og litlu
seinna dreifðist fólkið; einungis
nokkrir karlmenn stóðu kyrrir.
Þeir litu vandræðalega hverjir á
aðra.
„Hvað hefur komið fyrir?“
spurði Linda, þegar hún kom til
þeirra.
„Hann Sir Hamish, ungfrú —
hann, hm, yarð fyrir slysi. Hann
fór að reyna nýja hestinn,
og . . .“
„Og hvað?“ sagði hún með
þurrar varir, þegar maðurinn
hikaði.
„Hesturinn var alveg tryllt-
ur,“ muldraði maðurinn, „og
hann setti Sir Hamish af sér.
Hann sparkaði líka í höfuðið á
honum áður en hánn stökk
burt.“
„En hvar er pabbi núna?“
spurði hún.
„Þeir báru hann inn, og það
hefur verið kallað í lækni,“ svar-
aði maðurinn.
Linda hljóp síðasta spölinn, og
í dyrunum mætti hún Agnesi,
sem leit alvörugefin á hana.
„Hvernig líður honum, Agn-
es?“ spurði Linda angistarlega.
„Hann er langt leiddur — og
læknirinn heldur að hann hafi
það ekki af.“
Og læknirinn hafði rétt fyrir
sér. Hamish Kinlock andaðist
þennan sama dag, og Linda fór
upp í herbergið sitt og kastaði
sér örvæntingarfull upp í rúmið.
Hún lá þar, grúfði andlitið niður
í koddana og grét ekkaþrungið
og vonleysislega, en Agnes sat
við rúmið hennar án þess að
segja orð. Hún strauk aðeins sef-
JANÚAR, 1955
19