Heimilisritið - 01.01.1955, Qupperneq 23

sem hún hafði átt svo margar
hamingjustundir, og hún skalf
af taugaóstyrk.
Robertson var settlegur mað-
ur, sem talaði aldrei meira en
nauðsyn krafði.
„Ég ætla að snúa mér beint
að efninu, ungfrú Kinlock,"
sagði hann. „Eins og þér sjálf-
sagt vitið, rennur nú þessi eign
til nánasta ættingjans í karl-
legg, svo að erfðahlutur yðar er
einungis fáeinar þúsundir ster-
lingspunda ásamt yðar eigin
eignarhlutum. Því miður vildi
Sir Hamish aldrei kvænast aft-
ur til þess að eignast þann son,
sem hefði getað erft hann, svo
að herragarðurinn hefði orðið
áfram eign f jölskyldunnar. Hann
gat ekki gleymt móður yðar, og
engin kona hefði nokkum tíma
getað skipað hennar sess hér í
húsinu. Hann taldi öruggt að
hann myndi lifa lengi ennþá og
vonaði, að þér mynduð giftast
fljótlega og eignast þann son,
sem hann sjálfur hafði þráð að
eignast. En nú hafa ósköpin dun-
ið yfir, og úr því sem komið er
verður ekkert við því gert, því
miður.“
Linda sat föl og þögul and-
spænis honum, og eftir litla þögn
lyfti hún höfði og sagði:
„Hver er það, sem á að erfa
Kinlock Hall, Robertson? Ég
veit, að hann er frændi föður
míns, en ég veit ekki nafn
hans?“
„Ja, hann heitir Bruce Kin-
lock og er um það bil þrjátíu og
fimm ára. Hann býr í London,
og ég hef þegar skrifað honum,
svo að ég býst við svari frá hon-
um á morgun.“
„Ég geri ráð fyrir að hann
setjist að héma,“ sagði Linda
hálft í hvoru við sjálfa sig. „Það
er bara spurning um, hvort hon-
um geðjast að höllinni og um-
hverfinu. . . . Þekkið þér hann,
svo að þér getið sagt mér, hvort
hann sé umgengnisgóður?“
Lögfræðingurinn leit snöggt
upp.
„Kæra ungfrú Kinlock,“ svar-
aði hann, „ég er hræddur um að
þér hafið ekki skilið mig rétt.
Þér verðið að gera yður ljóst, að
þér hafið yfirleitt engan rétt til
að búa hér lengur.“
Linda hrökk við og starði
skelfingu lostin á hann.
„En — en eigið þér við, að
Kinlock Hall sé ekki lengur
heimili mitt?“
„Já, því miður. Allt hér til-
heyrir Bruce Kinlock upp frá
þessu, og þér getið ekki haldið
áfram að búa hérna, nema með
hans leyfi.“
„Neyðist ég virkilega til að
flytja héðan?“ spurði hún skjálf-
JANÚAR, 1955
21