Heimilisritið - 01.01.1955, Síða 37

dæma hlutlaust.“
Beth starði furðulostináhana.
„Þú getur ekki verið með
réttu ráði!“ sagði hún. „Þú verð-
ur að elska . . . alveg eins og
við elskuðumst einu sinni.“
Hún hneig niður á stól, andvarp-
aði og hugsaði um sína horfnu
hamingju. „Mér finnst bara svo
óskaplega langt síðan!“ hélt hún
áfram og stundi á nýjan leik.
„Hvað er langt síðan?“ spurði
frú Barnes. „Geturðu tilgreint,
hvenær þessi breyting varð á
hjónabandi ykkar?“
Beth svaraði eftir nokkja um-
hugsun:
„Það byrjaði fyrir nákvæm-
lega viku! Frá því á mánudags-
kvöld þangað til á þriðjudags-
morgun var alveg eins og Rex
hreyttist í allt annan mann! Og
hann var meira að segja svo . . .
æjá, ást okkar var víst alltof un-
aðsleg til þess að geta varað!“
„í hverju lýsti þessi breyting
sér?“ spurði frú Barnes þolin-
móð.
„Ég veit það svei mér ekki. . .
jú, sko . .. sunnudagskvöldið var
hann ennþá sami dásemdarmað-
urinn. Við fórum í boð, og þegar
við komum heim klukkan þrjú
um nóttina, kvaðst hann hafa
skemmt sér prýðilega, en . . . já,
geturðu hugsað þér, strax á
mánudagsmorguninn fór hann
að derra sig. Og ekki út af
nokkrum sköpuðum hlut. Hann
kom með smásmugulegar, and-
styggilegar háðsglósur. Hann
spurði til dæmis: Á þetta að
heita kaffi? Hvað hefur þvotta-
konan gert af sokkunum mínum
. . . haft þá í hádegismat eða
hvað? Skilurðu, það var ekki
neitt, en samt illkvittnislegt.
Það var . . . já, það var eiginlega
alveg eins og honum hefði aldrei
þótt vænt um mig! Og svo
fannst mér bezt að spyrja hann
hreint út: Elskarðu mig eða
elskarðu mig ekki?“
Cora hristi höfuðið af ákafa.
„Þetta var önnur af þínum
stóru skyssum! Þegar þetta hug-
arfóstur, sem kallað er ást, hef-
ur orðið að engu, er ekki hægt
að vekja það til lífs aftur með
því að segja hreint og beint:
Svaraðu mér af eða á! — Þeg-
ar ég giftist . . .?
„Það verður varla í kvöld,
Cora!“ skaut mamma hennar
inn í. „Viltu svo gera svo vel að
vera ekki að grípa fram í!“
Beth hélt áfram: Hann leiddi
spurninguna hjá sér með því að
slá því föstu, að sá karlmaður
fyndist ekki í víðri veröld, sem
elskaði konu svo heitt, að hann
færi að játa ást sína í hvert
sem hann bæði um hreina sokka.
Svo þú skilur það, mamma, að
JANÚAR, 1955
35