Heimilisritið - 01.01.1955, Qupperneq 56

og ef maður getur sofið, þá . . .“
Hann horfði rannsakandi á
hana. Hún virtist skynsöm, og
einmitt sú staðreynd, að hún lézt
ekki sjá glitrandi gimsteinana á
hnjánum á honum, var í sjálfu
sér aðvörun — það var sennilega
nokkuð, sem hún allt í einu
hafði ásett sér. Hún hafði sjálf-
sagt lesið um ránmorðið í blöð-
unum, og þar sem venjulegir
ferðamenn eru ekki vanir að
leika sér að gimsteinahrúgum,
hafði hún sennilega lagt saman
tvo og tvo. Jæja þá, en á þessu
stigi málsins ætlaði hann sann-
arlega ekki að taka á sig neina
áhættu. Það myndi ekki verða
erfitt að skotra líki hennar inn
undir sætið. Og svo ætlaði hann
að bíða þangað til lestin færi yf-
ir næstu brautarbrú, og þá . . .
Hann brosti júdasarlega til
hennar, meðan hann stakk hend-
inni niður í jakkavasann og
greip um skammbyssuna.
„Þér skiljið auðvitað ekki
hvað ég er að gera með allt
þetta, sem ég hef hér á hnján-
um?“ spurði hann fleðulega.
Hún deplaði stórum, fjólublá-
um augunum, eins og hún væri
hissa; þau liðu flöktandi yfir
andlit hans og festu sig með und-
arlega tómlegum svip á ákveð-
inn stað fyrir ofan höfuðið á
honum.
„Ég veit ekki, hvað liggur á
hnjánum á yður,“ sagði hún
blátt áfram. „Ég er blind.“
„Blind? En þér lítið alls ekki
út fyrir að vera blind.“
„Vitið þér ekki, að margt blint
fólk hefur augu, sem líta út fyr-
ir að vera alveg eðlileg? Ég er
algjörlega blind, og það hef ég
verið frá barnæsku,“ sagði hún
brosandi.
Hann tók höndina upp úr vas-
anum. Hún var blind! Já, hann
hafði vissulega heppnina með
sér, það mátti nú segja!
„En hvernig stendur á því, að
þér ferðizt einsömul?" spurði
hann og reyndi að leggja sam-
úðarhljóm í röddina. „Það hlýt-
ur að vera fremur áhættusamt
fyrir yður.“
Hún hló aftur. Það var hlátur
fullkomlega öruggrar og á-
nægðrar konu.
„Ég get fullvissað yður um,
að ég er eins fær um að ferðast,
og þér sjálfur. Blinda hefur
sínar eigin uppbætur í för með
sér, eins og þér vitið. Hin skiln-
ingarvitin skerpast. Og mörg
okkar hafa eins konar sjötta
skilningarvit — innsæi, ef svo-
mætti orða það, svo við getum
jafnvel lýst manneskjunni, sem
við tölum við.“
„Hvað segið þér? Eigið þér
við, að þér getið í raun og veru
54
HEIMILISRITIÐ