Heimilisritið - 01.01.1955, Síða 61

gengið, gæti hún kannske fengið að
hafa svolítinn frið aftur, og bætti við:
„Ef lögreglan hefði bara tekið bann-
settan hvolpinn líka, þá hefði allt verið
í lagi.“ Að svo mæltu gekk hún upp í
turnherbergið og virtist vera búin að
ná sér fullkomlega aftur. Linda fór að
tæma öskubakka, lagfærði húsgögnin og
þurrkaði af ofur rólega eins og roskin
og ráðsett húsmóðir.
„Mikið lifandis ósköp hefurðu mik-
ið að gera, ástin“ sagði ég.
Hún svaraði ekki, svo að ég hélt mér
saman; ég vissi, hvernig henni myndi
líða, vissi, að hún ætti þá ósk heitasta
.að fá svolítinn frið. Ég kveikti mér í
sígarettu og stóð við gluggann og starði
út í skrúðgarðinn. Ég hef ekki hug-
mynd um, hvað ég hef staðið þarna
fengi, en allt í einu kom ég auga á
Edda, sem gægðist yfir skjólgarðinn og
gaf mér merki um að koma. Linda var
farin, svo að ég læddist til hans.
„Veiztu hvað,“ sagði hann. „Mér datt
sko x hug, að eitthvað myndi gerast í
gærkvöldi. Það var þess vegna sem ég
var á þönum og leit eftir öllu. Ég vissi
Jxað strax í gærdag.“
Ég leit spyrjandi á hann.
„Veiztu af hverju?“ spurði hann.
Ég hristi höfuðið.
,,Það var þegar ég sá, að Jói var orð-
ínn fullur," sagði Eddi. „Ég vissi að eitt-
livað var í aðsigi. Það var ekki allt með
felldu. Jói er engin fyllibytta, ekki ef
hann þarf sjálfur að borga. En þegar
hann fær eitthvað ókeypis, á hann erf-
itt með að neita. — Getur það alls ekki.
Svo ég spurði mig að því, hvaðan hann
gæti hafa fengið sprúttið. Sjálfur gæti
hann ekki hafa keypt það — til þess
var hann of nízkur. Svo ég spurði hann.
Og veiztu, hvaðan hann hafði fengið
það?“
Ég sagðist vera forvitinn að heyra
svarið.
„Hann fann það. Skilurðu?"
Ég varð að viðurkenna, að ég skildi
ekki.
Eddi varð vonbrigðafullur á svip.
„Veiztu hvað?“ sagði hann. „Þú ert
sko einfaldari, en ég hafði eiginlega
haldið.“
Hann vóg salt á öðrum hælnum.
„Ég áætlaði það þannig — einhver
hlýtur að hafa látið flöskuna upp til
hans. Og hvers vegna skyldi nokkur
hafa verið svo gjafmildur? Auðvitað,“
bætti hann við ofboð rólega, „reiknaði
ég ekki allt út fyrir fram, því ég hafði
heldur ekki nema svo lítið að byggja á,
eins og þú skilur. En ég vissi sko, að
ekki var allt eins og það ætti að vera!“
Eddi bað um reyk, og ég lét það eft-
ir honum.
„Jæja,“ sagði hann og sogaði að sér
reykinn. „Rétt á eftir varð mér allt ljóst.
Það var skelfing vitlaus fyrirætlun, en
reyndar skaðaði ekki að reyna það.
Öveðrið kom þeim til hjálpar, og Jói átti
að sækja Lindu á stöðina í gamla
skrjóðnum sínum, og hann var langt úti
að aka. Ef allt færi vel, væri ekkert við
því að seg|a; ef illa færi, og Linda kæmi
handleggsbrotin eða svo, hvað myndi
það saka? Þau gætu fundið upp á ein-
hverju nýiu eða komið því í framkvæmd,
sem þau voru búin að ráðgera. En það
kom bara strik í reikninginn, þegar
Linda kom með pig með sér, sem var
hreint ekki samkvæmt fyrirfram gerðri
áætlun. Og svo kom Daisy askvaðandi,
og Linda gerði uppistand og sagði, að
hún vildi fá skilnað við Wayne og setti
þau öll út úr stuði. Já, þau urðu sko
áreiðanlega öll miður sín! En eitthvað
yrði að aðhafast. Þú fattar það sjálf-
sagt?"
JANÚAR, 1955
59