Heimilisritið - 01.08.1956, Blaðsíða 25

haldið þannig óíram til lengdar.
Á laugardagskvöldið, þegar hann
og Beth fóru á dansleik, sem
haldinn var í góðgerðarskyni á
gistihúsinu, kom hann skyndi-
lega auga á Kay með einum
ungu mananna, sem hún hafði
meira eða minna vanrækt hans
vegna. Osjálfrátt stirðnaði hann
upp, og Beth, sem hann var að
dansa við, sagði rólega: ,,Hún er
heillandi í kvöld."
John leit snögglega á hana.
,,Hver?"
„Litla dýfinga-mærin þín. Sú,
sem þú ert með, þegar ég sef."
,,Hvaðan hefur þú það?" spurði
hann og leiddi hana út úr saln-
um.
Beth yppti öxlum. „Ja, það er
sennilega sjötta skilningarvitið
konunnar. Það gerir ekkert til.
Reyndar erum við ekkert bundin
hvort öðru. Ég kom hingað af
sjálfsdáðun."
Hann spurði lágt: „Sérðu eftir
að hafa komið hingað?"
„Ég veit það ekki," svaraði
hún kæruleysislega.
John fékk sting í hjartað. „Við
höfum átt svo yndislegar stundir
saman."
„Eg er ekkert sérlega eftirsókn-
arverð," hé!t hún áfram, eins og
hún heyrði ekki til hans. „Ósköp
hversdagsleg og dálítið sérvitur
stúlka." Varir hennar titruðu.
„Alls ekki eins og hún."
„Og því er ég feginn," sagði
John með sannfæringu.
Það heyrðist fótatak og lágvær
hlátur að baki þeirra. Það var
Kay og Jélagi hennar.
„Gott kvöld John. Já, þú þekkir
Bob Henderson? Heyrið þið, þetta
þarna inni er heldur dauft fyrir
minn smekk. Faðir Bobs heldur
heljarmikið samkvæmi um borð
í lystisnekkjunni sinni í kvöld.
Hvað segið þið um, að við færum
þangað öll fjögur?"
Glaðværðin meðal gestanna
gestanna fimmtíu var þegar kom-
in á allhátt sig, þegar þau komu.
Urvals kúbönsk hljómsveit lék á
dekkinu, hvítklæddir þjónar hlupu
um og helltu kampavrni í glösin
undir marglitum ljósum, og eng-
inn virtist veita John og Beth, sem
hæversklega drógu sig í hlé,
minnstu athygli.
Beth hallaði sér upp að borð-
stokknum og dreypti varlega á
' kampavínsglasinu sínu. „Svona
lifa þá þeir ríku,” sagði Beth
háðslega og bætti við, þegar Kay
í sama mund kom til þeirra í
sundbol: „Jæja, ætlið þér að fá
yður dýfu?"
„Já, eruð þér með?” spurði
Kay. „Þér getið fengið lánaðan
sundbol hjá mér."
„Ó, takk!" sagði Beth. „Svo
ÁGÚST. 1956
23