Heimilisritið - 01.08.1956, Blaðsíða 34

Þegar þctu voru farin, fór Goldy
í ísskápinn og náði í kjöt í steik.
Hún tilreiddi hvöldverðinn, og á
eftir horfðum við á sjónvarp.
Goldy hafði ekkert minnzt á að
fara, þó ég vissi, að hún þyrfti að
aka fimmtíu mílur, og mér var
illa við að hugsa til, að hún vrði
ein á ferð í myrkri. En krakkarnir
skriðu upp-í fangið á henni. Tví-
burarnir, Teddy og Lanny, sóttu
litabækumar sínar, svo hún gæti
dáðst að þeim. Þegar ég var bú-
inn að koma börnunum í ró, fór
ég aftur inn í setustofuna. Goldy
hallaði sér út af á sófann, og
blússan hennar var hálf frá-
hneppt.
Ég gekk hægt yfir til hennar,
hélt hún myndi setjast upp. En í
þess stað brosti hún blítt, færði
sig svolítið til, svo ég gæti setzt
fyrir framan hana. Mér brá ofur-
lítið við þetta, en svo sagði ég
við sjálfan mig, að hún meinti
ekki neitt, henni geðjaðist bara
vel að mér og bömunum og léti
það hispurslaust í ljós.
Hún lyfti andlitinu, og þrátt fyrir
allan góðan ásetning, kyssti ég
hana. Það var ekkert kæruleysis-
legt við þennan koss. Þetta get ég
ekki gert, sagði ég við sjálfan
mig, jafnvel meðan ég kyssti
hana aftur. Hún fór svo vel í örm-
um mér, að það var eins og hún
hefði verið sköpuð til að vera þar.
Þetta getur ekki verið, hugsaði ég.
Enginn getur orðið hrifinn af
stúlku aftur svona fljótt.
Ég hlýt að hafa hvíslað þessum
orðum í stað þess að hugsa þau
aðeins, því Goldy strauk báðum
höndum um andlit mitt. Brún,
geislandi augu hennar horfðu í
mín. ,,Það getur verið, Davíð.
Þegar pabbi þinn sagði mér frá
þér, vissi ég strax, að þú værir
einmitt eini, einasti maðurinn,
sem ég hef beðið eftir. Ó, Davíð,
ég vona þér lítist vel á mig, mjög
vel."
Ég var hrifinn burt frá þessum
töfrum: „Pabbi, pabbi, pabbi!"
Það var Sara, sem kallaði og grét
í svefni, eins og hún hafði svo
oft gert síðan mamma hennar dó.
Sara var nógu gömul til að finna
sárt til móðurmissisins.
„Pabbi kemur, Sara," kallaði
ég.
„Þú þarft ekki að fylgja mér út,
Davíð," sagði Goldy.
Það var ekki fyrr en hálftíma
seinna, þegar Sara var soínuð
vært, að ég gerði mér ljóst, að ég
hafði látið Goldy fara, án þess
að mæla mér mót við hana aftur.
Ég vissi ekki einu sinni, hvar hún
átti heima, né hjá hvaða lækni
hún vann. Og ég hugsaði, að ef
til vill væri það bezt þannig, það
væri ekki sæmandi fyrir mig að
32
HEIMILISRITIÐ