Heimilisritið - 01.08.1956, Blaðsíða 7

gert sér í hugarlund. hvernig ill-
kvittncfr slúðurkerlingar geta
spunnið rógsvef sinn: „Að hugsa
sér, hún var meira en hálftíma
inni hjá lækninum í heimsókn-
artímanum. Það er ekki erfitt að
gizka á hvað þau voru að gera."
Bezta lausnin á þessum vanda
er að fá unnustuna til þess að
leita til annars læknis. Yfirleitt er
það mjög skynsamlegt, því að
fæstir læknar kæra <feig um að
stunda sjúklinga, sem eru ná-
skyldir þeim. Þeir eru hræddir
um það, að skyldleikinn geti kom-
ið í veg fyrir að þeir líti jafn hlut-
laust og skýrt á sjúkdómstilfellið,
en það er að sjálfsögðu mjög
veigamikið atriði.
Starfandi læknir sem ég þekkti,
átti sex ára gamlan dreng, sem
þjáðist af eyrnabólgu. Dag nokk-
um fékk drengurinn eymaverki
og kastaði upp, og þetta voru
sömu sjúkdómseinkennin og þeg-
ar hann hafði fengið bólguna.
Læknirinn þekkti þennan sjúkling
sinn mjög vel að sjálfsögðu, og
því ákvað hann að lækna hann
við eyrnabólgu, en tveim dögum
síðar var drengurinn lagður inn
á sjúkrahús með lífhimnubólgu,
sem stafaði af sprungnum botn-
langa.
Ef barnið hefði dáið, hefði
þessi læknir iðrast allt sitt líf, því
að hann hefði vitað, að annar
læknir, sem ekki þekkti sjúkling-
inn eins vel, hefði skoðað hann
betur, og hefði komizt að hinni
raunvemlega réttu sjúkdómsor-
sök.
Ég get sagt hér frá öðm atviki,
sem er svipað, en þó ekki eins
alvarlegt.
Annar vinur minn í lækna-
stétt, sem ekki hafði verið giftur
nema í tæpt ár, skoðaði sjálfur
konu sína og varð mjög áhyggju-
fullur er hann komst að þeirrr
niðurstöðu, að æxli hafði mynd-
ast í móðurlífinu. Hann var þó
svo skynsamur, að hann ákvað
að senda hana til sérfræðings,
og sérfræðingurinn gat róað hinn
yngri starfsbróður sinn með því
að segja honum, að „æxlið" væri
algjörlega eðlilegt — þó að hann
gæti að vísu ekki sagt til um það
ennþá, hvort það yrði piltur eða
stúlka.
þegar læknar hittast, ræða þeir
að sjálfsögðu eins og aðrir fag-
menn um sitt fag. Nýlega átti ég
þannig samtal við einn áf starfs-
bræðrum mínum, sem er giftur
óvenjulega fallegri hjúkmnar-
konu, og í samtali okkar töluðum
við meðal annars um „rómantík".
„Hvað er „rómantískasti" stað-
ur í heimi?" spurði ég hann.
„Það er í sjúkrahúsi að nætur-
lagi," svaraði hann án þess að
hika. „Jafnvel þó að þar sé þessi
ÁGÚST. 1956
5