Heimilisritið - 01.08.1956, Blaðsíða 51

Svipur hennar lýsti undrun og
gleði. ,,Þú ætlar ekki að reka mig
út?"
,,Mér skjátlaðist," sagði ég.
„Reyndu að fyrirgeía það, sem ég
sagði. Þú þarfnast ekki refsingar,
heldur hjálpar."
Hún þurrkaði sér hægt um aug-
un. „Enginn hefur nokkurntíma
sagt svona við mig áður." Rödd-
in var þrungin gráti og þakklæti.
„Viltu — geturðu — virkilega
hjálpað mér?”
„Ég get beðið," sagði ég. „Ég
get beðið guð að hjálpa mér til
að hjálpa þér."
Eg kraup aftur á kné, og án
þess að segja orð, kraup Goldy
við hlið mér. Sameiginlega báð-
um við til guðs, sem ég hafði af-
neitað í meira en tuttugu ár.
NÆSTA sunnudag fórum við til
kirkju með börnin. Á eftir töluð-
um við við prestinn og báðum
hann um leiðsögn, svo við niætt-
um aftur finna guð. Og svo,
nokkrum sunnudögum seinna,
bað Goldy mig að fara einn heim
með bömin. Hún ætlaði að tala
við prestinn — ein.
Ég vissi ekki, um hvað hún ætl-
aði að tala við hann, en ég spurði
hana ekki. Það var ekki fyrr en
hún kom heim, að ég vissi, hvað
hún hefði gert.
„Davíð," sagði hún, „ég sagði
prestinum allt. Ég sagði honum
allt um sjálfa mig, og bað hann
um hjálp. Ertu reiður við mig?”
„Reiður," hló ég. „Elskan, ég
er hreykinn af þér. Það þurfti mik-
ið hugrekki til að gera þetta."
Presturinn þekkti góðan lækni,
sem hafði fengizt við afbrigði-
legt fólk eins og Goldy. Rannsókn
leiddi í ljós, að hegðun Goldy átti
sér að miklu líkamlegar rætur.
Eftir þetta fómm við til kirkju á
hverjum sunnudegi til að biðjast
fyrir, og á miðvikudögum fór
Goldy til læknisins. Hann lét hana
fá sprautur, og það kom að miklu
gagni.
Um skeið var ég hræddur um,
að lækningin kynni að verða ein-
ungis tímabundin, en nú em tvö
ár liðin, og ég álít, að vandamáU
ið sé úr sögunni. Og það, sem
við Goldy urðum að þola, tengdi
okkur fastar saman. Líf okkar nú
er mjög frábrugðið því, sem það
var eftir fyrstu kynni okkar. Ást
okkar er ekki einungis byggð á
girnd og ástríðuhita, heldur á ör-
uggu trausti og skilningi. Börnin
hjálpa okkur báðum mikið með
ást sinni og hlýju. Ég held okkur
sé borgið, alla lífsleiðina. *

ÁGÚST. 1956
49