Heimilisritið - 01.08.1956, Blaðsíða 49

hjólpa henni til að gæta sín."
Goldy haíði staðið sig ágæt-
lega sem hjúkrunarkona. Ég gat
skilið það. Vegna þess, hve mik-
inn áhuga hún hafði á öllu lík-
amlegu, hlaut hjúkrunarstaríið að
eiga vel við hana. En það gat
ekki haldið henni frá faðmi
læknanemanna.
Frú Rondell minntist lítillega á
hinar mörgu trúlofanir Goldy.
„Ég vissi, að hún var eins og
hver önnur daðursdrós," sagði
hún döpur. ,,En hvað átti ég að
gera? Þegar hún skrifaði mér um
þig, hélt ég að hún myndi loks
stillast. Ég vissi, að hún myndi
annast börnin vel. Ég hélt líka,
að hún myndi verða þéi góð
kona."
Ég fann sjálfur, að Goldy hefði
getað orðið góð eiginkona, hefði
hún ekki fundið til vanþóknunar
minnar, og að ég bar hana sam-
an við Elinóru. Hún hafði séð
blygðun og ógeð í augum mér og
það hafði fyllt hana ómóstæði-
legri þörf til að taka aftur upp
forna hætti — þörfina að s;á í
augum einhvers karlmanns
ástríðufulla girnd, en án þess
gat hún ekki horfzt í augu við
það, sem hún las út úr mínum
svip.
GOLDY var viku í burtu. Og
svo síðdag einn, þegar frú Ron-
dell var að taka þvott af snúr-
unni í bakgarðinum, kom hún inn
úr dyrunum, búin ljósbláu dragt-
inni, sem hún hafði verið í, þegar
við giftumst. Ég gat ekki vel áH-
að mig á svip hennar. Máske
vottaði fyrir blygðun og iðrun,
eða máske var það einungis kyrrr
lát ánægja eftir fullnægðar hvatir,
Hún setti frá sér töskuna og hljóp
til mín, þar sem ég sat í eldhúsr
inu og mataði litla drenginn. Hún
hallaði sér á öxlina á mér og ýfði
á mér hárið: „Elskan, ég hef saknT
að þín svo hræðilega. Ég vona að
mamma sendi aldrei framar eftir
mér. Ég þoli ekki að vera burtu
frá þér eina mínútu —"
Móðir hennar gekk inn í eld-
húsið með fullan bala af þvotti.
Goldy varð aumleg á svipinn.
„Mamma,” stundi hún. Svo fór
hún að snökta. „Hvers vegna ertu
hér, mamma?"
„Til að annast þessi böm.
Nema hvað? Hver var það í þetta
sinn, Goldy?"
Goldy leit upp. Ég hef aldrei
séð slíka eymd á nokkru andliti. '
„Skiptir það nokkru máli?"
Auðvitað skipti það ekki máli.
Goldy hafði lokið sér af í bráð.
Hún myndi verða óvenju góð við
börnin til að sefa sína eigin
blygðunar- og sektarvitund. Ég
var svo fullur af ógeði, að ég gat
ekki horft á hana. Sara kom inn
ÁGÚST. 1956
47