Heimilisritið - 01.01.1957, Qupperneq 25

unum, og varla leit nokkur upp
þegar við íórum framhjá. Þær
voru önnum kafnar við að bera
á sig andlitsfarða úr litlum krukk-
um og flöskum. Mér fannst ég
utangátta og mjög fjarri þeim
heimi, sem ég hafði lifað og
hrærst í.
Þar sem ég vissi ekki, hvað ég
átti af mér að gera, fór ég fram
í þeirri von að hitta Eric, og að
lokum kom ég auga á hann við
veitingaborðið. Eg ætlaði ekki að
þekkja hann í baðsloppnum og
með andlitsfarðann, og hann virt-
ist utan við sig. Eftir sýninguna
fórum við í lítið veitingahús, og
Eric pantaði kvöldverð. Þetta var
enn eitt, sem kom mér ókunnug-
lega fyrir sjónir. Hér borðaði eng-
inn á réttum matmálstímum.
KLUKKAN var næstum þrjú, er
Eric skildi við mig við herberg-
isdyrnar mínar. Hann kyssti mig
lauslega, gekk niður ganginn og
tók lyftuna upp í herbergið sitt.
Ég gat ekki sofnað. Hvað var
orðið um giftingarvonimar mín-
ar? Eric var gjörsamlega ólíkur
áhyggjulausa piltinum, sem ég
hafði þekkt. Honum virtist standa
á sama, hvort ég væri þama eða
ekki og hvað um mig yrði! Hann
virtist vera alveg niðursokkinn í
sjálfan sig, venjur sínar, vinnu
og vcmdamál.
En þar með var ekki allt talið.
Ég hafði verið í Quebec tvo daga,
og hann hafði ekki verið hið
minnsta ástleitinn. Hann hafði
ekki nefnt giftingu á nafn.
Ég var um það bil að blunda
óværum svefni, þegar barið var
létt að dyrum. Það var Eric! Áð-
ur en ég gat áttað mig, hafði hann
ýtt mér aftur inn í herbergið og
var að kyssa mig, ekki blíðlega
en ruddalega — ég gat ekki stað-
ist hann, en þegar hann var far-
inn og það rann upp fyrir mér,
hvað ég hafði gert og hvílíkur
bjáni ég hafði verið, skammaðist
ég mín meira en nokkur orð fá
lýst.
Þessi nótt olli tímamótum í lífi
mínu. Kvöldið eftir hitti ég Eric í
kaffistofunni. Hann hlýtur að hafa
orðið var við heiftina og blygð-
unarsemina innra með mér.
„Sóttir þú um upptöku f þennan
sýningaflokk til þess að skauta
eða aðeins til að vera með mér?"
spurði hann hranalega.
„Þú veizt, hvað ég hef mikinn
áhuga fyrir skautum," hrópaði ég
reiðilega.
„Þá býst ég við, að þú yrðir
áfram með flokknum þó að þú
umgcmgist mig ekki framar, er
það ekki?"
„Það varst þú, sem baðst mig
um að lcrta reyna mig," sagði
ég og leit fast á hann.
JANÚAR 1957
23