Heimilisritið - 01.01.1957, Qupperneq 40

ar hún hafði lokið hringferð sinni
milli ýmissa leikhússtjóra og fór
inn í fyrsta kaffihús, sem á vegi
hennar varð. En þá fyrst, er hún
sá unga manninn frá „Magasin
Melvyn" skildi hún, hver ástæð-
an fyrir hinu slæma skapi var.
Hefði hún ekki getað gætt sín
betur? Eins og hún vissi ekki
allt of vel, hvað það þýddi að
vera atvinnulaus. Hann leit ekki
eins bjánalega út nú, þegar hann
hafði gleraugu og sat niðursokk-
inn í dagblað. Sjálfsagt er það
auglýsingadálkurinn um laus
störf, sem hann les, hugsaði hún
biturlega. í næstu andrá hafði
hún tekið eina af sínum skyndi-
ákvörðunum, sem alltaf gerði
hana undrandi og grama sjálfri
sér — á eftir. Aður en hún vissi
af, stóð hún við borð hans. „Haf-
ið þér nokkuð á móti því að ég
setjist hér, hr. Ingram?" spurði
hún.
Bak við gleraugun virtust augu
hans stór, fjörleg og dálítið
spottandi. „Nú, eruð þér úti að
viðra yður, ungfrú Skagan?"
spurði hann ertnislega.
„Ég bíð bara eftir að stytti
upp," sagði hún stuttaralega.
„Já, einmitt." Hann sökti sér
aftur niður í blaðið. Hún hugsaði
sig um andartak, svo sagði hún:
„Ég verð að segja yður nokkuð."
Hann braut saman blaðið.
„Hvað get ég gert fyrir yður, ung-
frú?"
„Hr. Ingram, þér verðið að
trúa mér, þegar ég segi, að mér
þykir afar leitt, að þetta skyldi
koma fyrir. Ég vildi að ég gæti
bætt úr því."
„Já, en það getið þér ekki."
„Einmitt þessvegna tekur mig
það svo sárt." Hún fann sjálf, hve
þurrlegt þetta var.
„Já, einmitt, ungfrú Skagan, ég
er rekinn burt, og þér segið: Mér
þykir það leitt! Maður missir
starf sitt, af því ung stúlka fær
ekki nýjan kjól í kokkteilgildi.
Hún- á sennilega fimmtán aðra
kokkteilkjóla hangandi í klæða-
skápnum, en ónei, hún getur
ekki farið nema í nýjum. En ef
þér einungis segið: Mér þykir
það leitt, þá er allt gott, ekki
satt?"
„Yður skjátlast," sagði ungfrú
Jana Skagan. Hana langaði að
segja honum frá kokkteilboðinu,
sem var svo mikillvægt fyrir
hana, þvl þar átti hún að hitta
hinn almáttuga Morton, sem
máske hefði veitt henni tækifæri
til að fá hlutverk við eitt af
minni leikhúsunum. Hún hafði
setí allt sitt traust á þetta sam-
kvæmi, og svo hafði hún neyðst
til að sitja heima, af því hún átti
ekki kjól til að fara í. Allt þetta
hefði hún gjarnan viljað segja
38
HEIMILISRITIÐ