Heimilisritið - 01.01.1957, Síða 54

ruddaskcrp virðast alls engin tak-
mörk sett! Við skulum sjá, hvort
ekki verður breyting á því innan
skamms. Undir steypibaðið, og
það í snarhasti, annars ..." Og
til írekari áherslu ógnaði hún
honum aítur með byssunni.
Ekki vaið það til að bæta skap
Lille, að hann var klæddur síðum
buxum, er hann skreið upp úr
baðkarinu. Hún rak hann undir
sturtuna, skipaði honum svo að
skrúfa frá kalda vatninu og
hypja sig að því búnu úr brók-
unum. Svo beið hún eftir því að
sjá hann fullan blygðunar og
vesældar, er hann ætti að standa
nakinn fyrir framan hana.
Ekki varð það séð, að jökulkalt
vatnið úr steypibaðinu hefði meiri
áhrif á hann, en þótt skvett væri
vatni á gæs. Hann stakk höfðinu
út úr vantsrennslinu og blístraði
fjörugt danslag meðan hann los-
aði um mittisólina. Það var engu
líkara en hann kynni ekki að
blygðast sín. Lille var farin að
efast um, að hefndaráform henn-
ar myndi ná tilætluðum árangri.
Hann hafði losað frá sér ólina
og smeygt sér úr buxunum. Þrátt
fyrir óróleika þann, er gagntók
Lille, og þótt kveneðli hennar
mælti móti því, hálf-hlakkaði í
henni, því að vissulega hlaut
hann að blygðast sín, er hann
stæði nakinn fyrir framan hana.
52
Loksins fengi hún þá uppreisn
alls þess volæðis og vesældar, er
hún hafði orðið að líða hans
vegna! — Steypiflóð af köldu
vatni huldi hann næstum sjónum
hennar.
„Skrúfið þér fyrir vatnið,"
mælti hún hörkulega.
„En ungfrú," andmælti hann og
það var eins og hitabylgja flæddi
um ískaldan, hrjáðan líkama
hennar, er hún heyrði, hversu
vesældarleg rödd hans var. Þrátt
fyrir allt virtist hann þó hafa
mannlegar tilfinningar. „Yður
getur ekki verið þetta alvara. Ég
er, ... að ætla mér að standa ..."
„Hættið þessu voli og gerið
eins og ég skipa, ef þér viljið
ekki að verra hljótist af," svaraði
hún kuldalega, en röddin var
hlakkandi.
„Ég sctrbæni yður um að sýna
miskunn!" heyrðist aumkvunar-
lega gegn um vatnsniðinn.
„Ég tel upp að fimm, og ef þér
hafið þá ekki hlýtt, verðið þér að
taka afleiðingunum," svaraði hún
miskunnarlaus. Hún byrjaði að
telja.
„Einn ... tveir ... þrir ..
taldi hún hörkulega. Hún var
farin að nötra af kulda. Æ, aðeins
ef hann flýtti sér nú! Það var
ekki laust við að hún iðraðist
þess að hafa nokkru sinni lagt
út í þetta æfintýri. Núna, þegar
HEIMILISRITIÐ