Heimilisritið - 01.01.1957, Page 57

þeim skein svo óumræðilega mik-
il iðrun og blíða, að hjarta henn-
or fór ósjálfrátt að slá örara. Allt
í einu var eins og Svartstakkur
áttaði sig. Hann kastaði frá sér
byssunni og stóð upp úr baðkar-
inu, nakinn eins og Adam í Para-
dís og stæltur sem Appolo. Eng-
inn vottur blygðunar var sjáan-
legur á andliti hans, er hann
gekk yfir gólfið til hennar.
Lille hafði hlustað á orð hans
sem í djúpri leiðslu, en nú hrökk
hún við og saup kveljur af undr-
un. Hugur hennar var allur í upp-
námi. Hún var alltof hrjáð og
þreytt til þess að geta hugsað
skýrt. Það var ekki fyrr en hann
hafði kropið við hlið hennar og
afklætt hana votum fötunum, er
límdust föst við fagurskapaðan
líkama hennar, að hún reyndi að
brjótast um af veikum mætti, og
gegn vilja sínum.
Hún fann til vellíðunar, er hann
vafði hana sterklegum örmum og
bar hana eins og hvítvoðung yfir
að baðkarinu. Þegar þægilega
heitt vatnið umlaukst líkama
þeirra, var sem sælustraumur
færi um hana alla, og hún hallaði
höfðinu að breiðu brjósti Svart-
stakks og grét hljóðlega.
„Nú skil ég hvers vegna ég af-
henti lögreglunni ekki silfur-vesk-
ið," hvíslaði hún blíðlega og
gældi við eyrnasnepilinn á hon-
um „Ég vonaði innra með mér,
þótt ég vildi ekki viðurkenna það
fyrir sjálfri mér, að eitthvað líkt
þessu gerðist. Og nú er ég sæl."
„Hjartkæra, litla stúlkan mín,"
mælti hann hrærður og ham-
ingjusamur, og strauk sefandi
með hendinni gegnum mjúkt hár
hennar, er bylgjaðist ofan á
hvítan hálsinn. „Mig langar til
þess að segja þér eitt, sem ég
vona að þú gleðjist yfir. Eftir að
ég uppgötvaði að þú hafði sett
hjarta mitt í fjötra, tók ég ákvörð-
un um að hætta hinni arðvæn-
legu en óheiðarlegu atvinnu
minni, þ.e.a.s. að ræna þá ríku
til þess að svala æfintýraþrá
minni. Allan daginn þar til ég
lagði af stað til þín, engillinn
minn, var ég að útbúa pakka. 1
þeim var hið stolna þýfi, er ég
póstlagði, og nú vona ég, að hinir
réttu eigendur hafi fengið sína
horfnu muni aftur. Ef til vill er það
barnalegt af mér að hugsa svona
en ég er samt viss um, að þú ert
þau laun, sem guð hefur fært
mér fyrir að snúa baki við fyrra
líferni."
Og bæði voru þau sammála
um að svo væri, því að þau
vöfðu hvort annað örmum og
innsigluðu orð sín og ástir með
brennandi kossi, er fékk 'sálir
þeirra til þess að sameinast í al-
gleymi ástarinnar. ★
JANÚAR 1957
55