Heimilisritið - 01.01.1957, Síða 62

Þa3 var íesta í rödd hans. „Ég
heí ekki láti'ð mér detta þetta í
hug fyrr en nú, en loks hef ég
séð dagsljós í þessu myrkri. Það
er sykurmolinn. Þér segið, að
hann hafi ekki veirð eitraður.
Samt sem áður reyndi morðing-
inn að koma í veg fyrir að Rona
næði í hann. Það getur ekki ver-
ið nema ein skýring á þessu. Og
hún gerir sykurmolann mjög
mikilvægan."
Oliver sneri sér að Ronu.
„Skilur þú ekki hvað ég á við?
Nei, það er varla von. En —"
Hann sneri sér aftur að Heath,
„hafi ég heppnina með mér, get
ég sannað að ég hef á réttu að
standa, ef þér leyfið mér að fara
upp á skrifstofu dr. Knudsen."
Jim stóð upp.
„Það er allt í lagi. Ég geng inn
á það. Við skulum koma."
VI. KAPÍTULI
OLIVER sagði ekki orð á hinni
löngu göngu upp í handlækn-
ingadeildina. Hann beið óþolin-
móður á meðan Jim náði í lykil-
lnn að fremri dyrunum að skrif-
stofu yfirlæknisins, og þau gengu
saman inn á skrfistofuna. En
ungi aðstoðarlæknirinn var ör-
uggur og hraður í hreyfingum, er
hann kom inn á skrifstofuna.
Hann benti á klæðaskápinn í
horninu.
„Var það ekki þarna, sem dr.
Knudsen geymdi hvítu sloppana
sína, sem hann notaði á stofu-
gangi, Rona? Ef til vill heíur
bróðir þinn ekkert á móti því, að
þú leitir í vösunum og gáir hvað
þú finnur."
„Ég er með á öllu," tautaði Jim.
Rona var ekki með á nótun-
um, en hlýddi og gekk að klæða-
skápnum. Hún fann sykurmola í
öllum fjórum sloppunum.
Oliver brosti biturt, er hún rétti
honum fjóra sykurmolana.
„Ágætt. Við verðum að geyma
þá og setja á sýningu." Hann
kastaði þeim á skrifborðið og
gekk að lyfjaskápnum og bað
Jim að opna hann. Þegar hann
opnaði skáphurðina, sá Rona að
þar var allt með sömu um-
merkjum og verið hafði fyrr um
daginn, þegar hún skoðaði í
skápinn með Hugh Ellsworth —
sárabindi, plástur, þrjár spraut-
ur, hlustpípa, joð, adrenalín,
morfíntöflur, insúlín-töflur, vín-
andi og digitalis.
„Ef ég hef nú á réttu að standa,
þá man ég ..." sagði Oliver og
leit gaumgæfilega á pakkana og
dótið í skápnum. „Já, hér er það."
Hann þreif eina sprautuna og
bar hana upp að ljósinu, lagði
hana aftur í skápinn og tók upp
aðra. Rona sá að leifar af litlaus-
um vökva voru í sprautunnni.
60
HEIMILISRITIÐ