Heimilisritið - 01.06.1957, Blaðsíða 13

báðum vænt um ,.Hve gott og
fagurt og indælt er.“
Presturinn kinkaði kolli. „Nú
skal ég hringja eftir brúðgum-
anum,“ sagði hann.
Á meðan presturinn hringdi í
símann, horfði hún út um glugg-
ann. Hún heyrði prestinn segja:
„Númer sjö hundruð og ellefu!
Gerið svo vel að koma með hann
hingað! Þakka!“
Hún beið, meðan mínúturnar
dröttuðust áfram. Hjarta hennar
sló þungt og óþolinmótt. Prest-
urinn talaði við hana með sinni
góðlátlegu rödd, en hún heyrði
ekkert, fyrr en drepið var stutt-
aralega á dyrnar.
„Kom inn,“ sagði presturinn.
Hún sneri andlitinu mót dyr-
unum. Þarna stóð hann og horfði
bláum augum sínum á hana.
Hún stóð upp og gekk til hans.
Hann rétti fram hendurnar og
dró hana hægt að sér.
Hann gaf henni blómvönd,
himinbláa gleym-mér-ei.
„Þakka þér fyrir, elskan.“
Hún mætti aftur augum hans
og las í þeim, að honum fyndist
hún falleg.
„Gerið svo vel,“ sagði prestur-
inn og gekk á undan út úr skrif-
stofunni.
Þau fylgdu á eftir honum og
leiddust.
Litlu síðar gengu þau inn í
messusalinn. Sólskinið féll í ó-
teljandi brotnum geislum inn
um gluggana. Tvær stórar körf-
ur af nýútsprungnum blómum
buðu þau velkomin, og fyrir
framan prédikunarstólinn stóð
fangelsisstjórinn. Hann heilsaði
þeim báðum alvarlega. Frá org-
elinu hljómaði brúðkaupsmars-
inn, og þau gengu hægt upp að
altarinu, arm í arm. í höndinni,
sem hún hélt um brúðarvöndinn,
voru hringarnir. Nöfn þeirra og
dagsetningin var grafið innan í
þá.
Þegar presturinn hafði veitt
þeim blessun sína, sneri hún
andlitinu að eiginmanni sínum,
og hann kyssti hana.
Athöfninni var lokið og aftur
leiddust þau til skrifstofu prests-
ins. Hann lofaði þeim að vera
einum um stund, og hún hvíldi
í faðmi hans. . . .
„Ég er svo hamingjusöm,“
hvíslaði hún. Alvarlegt andlit
hans laukst sundur í björtu,
drengjalegu brosi, sem henni var
svo kært.
„Ég elska þig,“ ' sagði hann.
Rödd hans brast.
„Eitt ár líður fljótt,“ sagði
hún, „og ég skrifa á hverjum
degi.“
„Ég þakka,“ sagði hann. „Bréf
þín gera allt léttbærara.“
HEIMILISRITIÐ
11