Heimilisritið - 01.06.1957, Blaðsíða 55

og gáfu myndinni fjarrænan
skuggablæ af óraunveruleika,
eins og þau áhrif, sem draumur
venjulega skilur eftir í vitund-
inni. En þessi mynd var eins
lifandi og mynd getur verið, það
ljómaði í skærum, glöðum lit-
um. . . .
Hver var annars þessi Jean
Troyon? Mikið vissu enn ekki
um hann. Reyndar hafði nafn
hans á síðustu árum oft sést í
sambandi við útlendar sýningar.
Menn vissu líka, að þrátt fyrir
þetta útlenda nafn, var hann
danskur, og að þetta var fyrsta
myndin, sem hann hafði átt á
danskri sýningu. Það var „Félag
danskra listmálara erlendis,“
sem hafði fengið hann til að
senda myndina heim. En fram
yfir þetta visu menn ekki neitt.
„Það er máske ekki hans rétta
nafn!“ sagði ung stúlka, sem
lengi hafði staðið frammi fyrir
myndinni.
Enginn svaraði henni. Ekki
heldur hái, hæruskotni maður-
inn, sem stóð rétt fyrir aftan
hana. Hann var þó sá eini, sem
gat gat svarað. Því hann var . . .
Jean Troyon. . . .
En unga stúlkan hafði rétt
fyrir sér. Þetta var ekki hans
rétta nafn. Jean Thorsen hét
hann, þegar hann reyndi fyrir
tíu árum að vinna fyrir daglegu
brauði með því að selja myndir
sínar í litla, jótska bænum, þar
sem hann hafði alizt upp.
Hann vissi ekki, hversvegna
hann hafði nú farið heim til
Danmerkur. — Enginn vissi, að
hann var hér. Enginn átti held-
ur að vita það. Einn dag ætlaði
hann að dvelja hér. Máske tvo.
Og svo — ja, svo færi hann
sennilega til Frakklands. Það
var annar staður, sem hann hefði
heldur kosið að heimsækja. —
Hafði hann vonað, að hann
myndi fá hugrekki til þess, þeg-
ar hann væri einu sinni kominn
á danska jörð? Máske . . . En nú
vissi hann, að hann myndi ekki
gera það. Hann var hræddur við
að mæta fortíðinni — og máske
óttaðist hann enn meir, hvað ske
myndi, ef hann reyndi að tengja
aftur brostin bönd. . . .
Tíu ár voru langur tími.
Sama síðdag komu nokkur
börn á sýninguna. Listhneigður
kennari hafði komið með nem-
endur sína. Góð hugmynd —
hugsaði Jens Thorsen, meðan
hann horfði á börnin og heyrði
þau láta í ljós hrifningu sína —
eða andúð. Börnin voru 9—10
ára gömul, máske fullung til að
njóta svona sýningar, en samt
leit Jens með samúð á unga
kennarann.
Allt í einu hrökk Jens Thorsen
HEIMILISRITIÐ
53