Heimilisritið - 01.06.1957, Blaðsíða 47

gluggann þar. En skjótið ekki
fyrr en ég er búinn að fagna
þeim með fyrstu kúlunni!“
Andartaki síðar kom svört
Mercedes-bifreið á hægri ferð,
fram á milli trjánna. Á radíó-
stöng hennar blakti stórt, hvítt
flagg.
„Þeir senda griðaboða, til þess
að fá okkur til að gefast upp!“
hrópaði Michael uppi á loftinu.
Bifreiðin var nú komin alveg að
húsinu og það var aðeins einn
maður í henni. Michael kom
hlaupahdi niður stigann: — „Ég
veit ekki hvað hér býr undir,“
hrópaði hann æstur. „En nú er
bezt að ganga út og tala við
kauða.“
Bifreiðin stanzaði og einkenn-
isbúinn maður steig gætilega út
úr henni og hélt á hvítum vasa-
klút í annarri hendi. — í hinni
hendinni bar hann pakka. Mic-
hael lauk upp dyrunum og mið-
aði vélbyssunni á gestinn. —
„Stanzið!“ hrópaði hann. „Hvað
viljið þér?“
Sá einkennisbúni rétti fram
pakkann og hneigði sig: — „Til
Fraulein Kohler frá Schacther
ofursta með beztu óskum um
eine gute Reise!“
Michael gat ekki komið upp
einu orði, en hrifsaði pakkann
úr hendi mannsins og fletti um-
búðunum af honum. Þetta var
stór vöndur af rauðum rósum.
í sömu andrá heyrðist í vél-
bát úti á vatninu. Michael hljóp
að bifreiðinni, lyfti upp vélhlíf-
inni og sleit í sundur nokkrar
leiðslur, svo að talstöð hennar
varð ónothæf. Að því búnu sneri
hann sér aftur að manninum: —
„Komið með mér niður að bátn-
um skipaði hann hranalega og
maðurinn hlýddi boðinu orða-
laust.
Þau stukku út í bátinn og for-
maðurinn ræsti vélina.
Loftið var þokufullt og mistr-
að og innan stundar var maður-
inn í dökka einkennisbúningn-
um, sem stóð hreyfingarlaus eins
og stytta niðri á ströndinni, horf-
inn í móðu og mistur fjarlægð-
arinnar.
Michael leit á Evu og brosti:
— „Ég hef alveg gleymt að af-
henda þér sendinguna,“ sagði
hann og fleygði vendinum til
hennar.
„Jæja, hvernig eigum við að
skilja þetta?“ spurði Róbert.
„Kannske sem ofurlitla hugg-
un fyrir framtíðina,“ svaraði
Michael alvarlega. — „Þegar
mannlegt hjarta getur þrátt fyr-
ir allt bærzt í brjósti blóðhunds
eins og Schacters, þá er kannske
ekki ástæða til að örvænta um
allt. . . .“ *
Sverrir Haraldsson þýddi lausl.
HEIMILISRITIÐ
45