Heimilisritið - 01.07.1957, Síða 21

inn úr Fatímukránni, sem ég
hafði skammast við. Hann talaði
ensku og gerði gys að klaufa-
legri Arabisku minni.
„O, já, Ameríkani klæddur í
amerísk föt. En ef við klæðum
þig úr fínu fötunum —“ hann
rétti út höndina og reif skyrtuna
— „rífurn af þér þessi fínu föt,
verður þú að öðrum manni. Þú
verður seldur einhverjum sheik
uppi í hálöndunum, langt frá
ströndinni, þar sem þú heyrir
aldrei móðurmál þitt talað frarn-
ar. Yfirvöldin leita þín kannski
fyrst í stað, en vertu viss um,
að þú finnst aldrei.“
Hann hrópaði áður en hann
Iauk máli sínu og kreppti hnef-
ann af bræði. Hann hélt í ólar-
svipu og sló mig allt í einu þvers
yfir andlitið með skaftinu.
Ég datt aftur á bak og andlit-
ið var eins og sviðið í eldi, svo
spratt ég upp og hrópaði í bræði.
Hann hló að mér og skellti hurð-
inni á andlitið á mér. Ég gat
ekkert aðhafst. Ég var í gildru.
Við vorum lokaðir þarna inni,
það sem eftir var dagsins.
Við fengum ekkert að borða,
en það var fata af fúlu vatni
í horninu. Ég drakk einn sopa
af þessum óþverra og jós öðru
eins yfir hausinn á mér. Það
bætti ofurlítið úr, en ennþá
verkjaði mig í höfuðið. Það var
ekkert hægt að gera nema bíða,
ég hallaði mér upp að þilinu og
féll í órólegan svefn.
Það var orðið dimmt, þegar
há köll vöktu mig. Dyrnar voru
opnaðar og þar stóð maður með
riffil. Fangarnir voru leiddir út,
þrír í einu, þeir komu ekki aftur.
Brátt kom að mér. Ég var rek-
inn á fætur og fram í gang Þar
voru aðrar dyr, sem opnuðust
inn í háreistan sal. Við vorum
reknir upp á pall í öðrum end-
anum og störðum á mennina,
sem fylltu salinn. Þeir voru allir
Arabar, ríkir að dæma eftir
silkikuflunum og gimsteina
hringjunum.
Uppboðshaldarinn var þrek-
legur maður og geðillskulegur.
Einn af vörðunum ýtti mér
fram, og hann rétti fram hönd-
ina, snöggt, eins og snákur, og
greip fyrir kverkar mér. Ég
byrjaði að lyfta höndunum til að
losa takið, en hann hélt mér
eins og í skrúfstykki. Hann
kunni auðsjáanlega þrælatak-
ið, því hann studdi þumal-
fingrinum á taug, svo sársauki
fór um allan líkama minn. Ég
var hjálparvana, ég gat aðeins
staðið þarna máttlaus, meðan
hann hristi mig eins og tusku-
brúðu og kallaði til kaupend-
anna.
Þetta var eins og nautgripa-
HEIMILISRITIÐ
19