Heimilisritið - 01.07.1957, Qupperneq 37

virðist vera svo hugsandi,“ sagði
hún hægt.
„Ég er svo hamingjusamur,“
sagði hann. „En þú?“
Hún kinkaði kolli íbyggin.
„Veiztu hvað — þegar ég vakn-
aði í morgun, leið mér eitthvað
svo einkennilega, rétt eins og ég
ætti afmæli og lægi bara og biði
eftir, að ég fengi gjafirnar.“
Hann beygði niður þröngan
stíg, þar sem trjákrónurnar
mættust yfir höfðum þeirra og
sólargeislarnir dönsuðu fyrir
framan þau á stígnum. Hún leit
spyrjandi í kringum sig.
„Það er dálítið, sem ég ætla
að sýna þér,“ útskýrði hann. —
„Við ökum dálítinn útúrdúr.“
HÚSIÐ hafði einhvern tíma
verið ljósrautt, en með árunum
var það orðið upplitað og skáld-
að af sól og regni. Skyldi Elinór
verða eins hrifin af því og ég,
hugsaði hann, er hann stöðvaði
bílinn úti fyrir garðshliðinu.
Hann gekk á eftir henni upp
garðstíginn. Grasið var allt of
hátt, og illgresi lagði beðin und-
ir sig. Til hliðar við aðaldyrnar
uxu stórar rósir, sem flestar voru
búnar að fella blómin, en þau
lágu eins og marglitt flos á möl-
inni. Hann lauk upp dyrunum.
„Þetta er húsið mitt,“ sagði hann
hreykinn.
Hann andaði að sér lykt húss-
ins, er hann stóð í forstofunni.
Hún var alveg eins og þegar
amma hans var á lífi, blending-
ur af ilmjurt og viðarreyk. —
Hann sá hana ljóslifandi fyrir
sár, litla og beina í gráum silki-
kjólnum. Það var eins og hún
stæði þarna og byði þau velkom-
in. Þarna var Borgundarhólms-
klukkan og þarna var stóra eik-
arborðið með bakháum stólun-
um umhverfis.
Án þess að segja margt gengu
þau um allt húsið. Hann sýndi
og hún fylgdi honum eftir með
augun Ijómandi af gleði. Úr ein-
um glugganum á annarri hæð
gátu þau séð klettana í fjarska
gegnum rjóður í skóginum.
Hún sneri sér snöggt við og
ljósbrúnir armar hennar struk-
ust við hann. „En hvað þú hlýt-
ur að vera ánægður, Tom. Mér
er sem ég sjái þig í blárri skyrtu
og stuttbuxum hlaupa um garð-
inn, klifra í trjánum og fela þig,
þegar amma þín kallaði á þig að
koma inn og hátta.“
Þegar þau höfðu farið um 'allt
húsið gengu þau út í garðinn. —
Nú var stundin komin! sagði
hann við sjálfan sig, þegar þau
fóru inn 1 lystihúsið. Hann rak
sig næstum uppundir lágt loftið,
og þau stóðu svo nærri hvort
öuru, að þau heyrðu öran and-
HEIMILISRITIÐ
35