Heimilisritið - 01.02.1958, Qupperneq 66

Heyrt í listamannaklúbb: „Ég man
þá tíð, þegar ég var svo blankur, að ég
varð að eta sýningapáfagaukinn minn.
Hvernig hann var á bragðið? O, dálítið
líkur önd, dálítið líkur kjúkling og dá-
lítið líkur gæs. Þessi páfagaukur gat líkt
eftir hverju sem var.“
#
Seytján ára pilturinn var tekinn og
þreytulegur og gekk órólega fram og
aftur um gólfið. „Læknir, ég er vitlaus
í fallegri stúlku,“ hrópaði hann. „Ég
hugsa um hana dag og nótt. Og ég þarf
að leita ráða hjá yður. Hún er að gera
mig heilsulausan! Ég þoli ekki öllu meira
af þessu.“
„Setjizt, og segið mér rólega hvað
amar að,“ sagði læknirinn.
„Ja, ég hef lifað fremur rólegu og ein-
manalegu lífi til þessa“ viðurkenndi
pilturinn. „Og ég hcf aldrei skipt mér
mikið af kvenfólki — fyrr en ég kynnt-
ist henni. Þá byrjaði það, ég get ekki
hætt. Á hverju kvöldi skeður það. Ég
er að verða líkamlegur aumingi!"
„Á hverju kvöldi — skeður hvað?“
spurði lækn’rinn.
„Á hverju kvöldi förum við út í garð-
inn, og finnum okkur bekk á afviknum
stað. Svo legg ég handlegginn yfir um
axlirnar á henni,“ másaði pilturinn. „Og
— svo, læknir — held ég í höndina á
henni!“
„Er það — allt og sumt?“
„Er það allt og sumt?“ endurtók pilt-
urinn og spratt á fætur. „Þér eigið þó
ekki við, að það sé eitthvað meira???“
Kalli káti labbaði inn í klúbbinn og
rakst þar á þrjá kunningja sína sem
voru að spila pókcr. Fjórði spilarinn var
hundur.
„Hvað, þetta er sá sniðugasri hund-
ur, sem ég hef nokkurn tíma séð,“ sagði
Kalli hrifinn. „Sáuð þið, hvernig hann
hækkaði boðið og narraði af ykkur þcnn-
an síðasta pott? Já, þetta er sannarlega
sniðugur hundur!"
„Sniðugur," sagði Berti þurrlega. —-
„Þetta er sá bjánalegasti hundur, sem ég
hef nokkurn tíma spilað póker við. I
hvert s:nn, sem hann fær góð spil, þá
dillar bölvaður bjáninn skottinu!"
„Ó, mamma. Ég u-ppgötvaði ekki, að
Charles var fyllibytta fyrr en í gœr-
kvöldi, þá kom hann edrú heim.“
64
HEIMILISRITIÐ