Heimilisritið - 01.02.1958, Qupperneq 51

að horfast í augu við vandamál-
in. Hvað hafði ég t. d. gert, þeg-
ar bréfin frá Clem ógnuðu mér ?
Nei — þess vegna leið mér nú
eins illa og hugsazt gat, vegna
þess, að ég hafði sært Jonny. Ég
hafði ekki leyft honum að taka
þátt í vandamálum mínum; ég
hafði ekki treyst ást hans.
,,Ég er ekki nógu góð fyrir
þig,'* sagði ég þá við hann. ,,Ég
skal yfirgefa þig, ef þú villt,
Jonny. Ég skal fara burt, ef þú
elskar mig ekki lengur."
Þá sneri hann sér snarlega við.
Hann leit á mig, það fóru kippir
um andlit hans og svipurinn
mildaðist. Síðan tók hann mig í
faðminn, þrýsti mér að sér og
sagði: ,,Mér þótti það sárast, að
þú skyldir fá þessi bréf og segja
mér ekki frá þeim. Hvað fortíð-
inni viðkemur — átt þú hana
ein." Hann kyssti svartan mar-
blettinn á úlnliðnum á mér. ,,Þú
stóðst þig sannarlega vel — ég
vildi óska, að ég gæti fest hend-
ur í hári hans."
,,Ég óska að ég hefði skýrt þér
frá þessu fyrr —" svaraði ég. —
,,Héðan í frá skal ég reyna að
horfast í augu við vandamálin,
en flýja ekki undan þeim."
,,Segðu mér bara frá þeim, og
lofaðu mér að hjálpa þér," sagði
Jonny. ,,Svo munum við ganga
saman gegnum súrt og sætt —
þannig eiga hjónabönd að vera,
Betsy.
,,Þannig eiga hjónabönd að
vera," sagði ég og kyssti hann
þakkláa. . . . Ég vissi, að við
myndum ekki eiga nein laun-
ungamál framar. *

Leikstjórinn og stúlkurnar
Þegar frægur leikstjóri frá Hollywood kom inn í svcfnklefa sinn
í jámbrautarlest sem hann ferðaðist með sá hann sér til mikillar
undmnar, að tvær ungar og fallegar stúlkur lágu í rúminu hans.
Stúlkurnar athuguðu farseðla sína og komust að því, að þær höfðu
farið upp í ranga lest. Það var samt sem áður ekkert fyrir þær að gera,
og þær báðu leikstjórann að leyfa sér að vera um nóttina í klefa
hans. Leikstjórinn skýrði það ýtarlega fyrir þeim, að hann væri kvænt-
ur maður, þekktur um allt land og nyti mikilar virðingar í kvik-
myndaiðnaðinum. Hann hefði því alls ekki cfm á því, að nafn hans
yrði bendlað við neitt hneyksli. Að lokum sagði hann: „Mér þykir
það mjög leitt, en önnur ykkar verður að fara.“
HEIMILISRITIÐ
49