Heimilisritið - 01.02.1958, Blaðsíða 36

eins voru þrjú hundruð talsins,
voru mest uppgjafa fiskimenn og
konur þeirra eða börn og ung-
lingar í skóla. Þeir fáu, sem eftir
voru á eyjunni að sumri loknu
sáu sér í sameiningu fyrir brýn-
ustu nauðsynjum þar til sumraði
á ný.
í þorpinu var dálítil nýlendu-
vöruverzlun, póststofa, símstöð,
mjólkurflutningavagn og lítill úr
sér genginn snjóplógur. Flestar
nauðsynjar, svo sem eldsneyti og
vefnaðarvara, voru flutt frá meg-
inlandinu með bát og selt á
bryggjunni. — Kvikmyndahúsið
okkar átti að standa eyjarskeggj-
um opið til afnota, en fáir höfðu
efni á að sækja það og forstjór-
inn neitaði oftast að opna kvik-
myndahúsið fyrir þá, sem gátu
borgað.
Skemmtanafýkn Menntaskóla-
krakkanna, sem fullur voru af
lífsorku og óþreyju, fékk enga
útrás. Að kennslu lokinni mæltu
strákarnir sér mót við stelpurn-
ar og allar stelpur vissu, að
stefnumót þýddi eitt af tvennu.
Annað hvort að sitja inni í bíl á
dimmum vegi eða að ganga eftir
eyðilegri ströndinni meðfram fló-
anum. Aður en kvöldið var á
enda leituðu pörin fróunar í dá-
semdum kossa og langra faðm-
laga. Eina ævintýrið, hið eina
eftirsóknarverða fyrir okkur á
eyjunni —- var nýnæmið, sem
fólst í því að kynnast samskipt-
um karls og konu. Þetta var líf,
sem ég þekkti, undirbúningur-
inn, sem ég fékk undir hlutverk
mitt sem kona.
Við vorum óaðskiljanlegar,
Sara, Jane og ég — Betsy, og for-
eldrar okkar veittu okkur meira
frjálsræði vegna þess, að við vor-
um alltaf saman. Faðir Söru átti
fiskihjall við ströndina og hann
eftirlét okkur hann til lagfæring-
ar, svo við gætum átt þar athvarf
í tómstundum okkar.
Þegar við vorum komnar í síð-
asta bekk Menntaskólans, fórum
við að eyða minni tíma í húsinu
okkar en vorum þeim mun meira
úti á vegunum í skemmtanaleit.
Við höfðum húsið okkar að yfir-
skyni til þess að komast út á
kvöldin.
Við rangluðum eftir vegunum
og fyrr eða síðar ók einhver ná-
unginn í bíldruslu upp að okkur,
hægði á ferðinni og bauð okkur
í bíltúr um eyjuna. Við þáðum
alltaf, hvenær sem tækifæri
gafst.
Kvöld nokkurt, þegar við vor-
um á gangi og bíll stanzaði fyrir
framan okkur, héldum við að
sjálfsögðu, að þetta væri einhver
strákanna, sem við þekktum. Við
þyrptumst hlæjandi upp að bíl-
rúðunni en þá brá okkur heldur
34
HEIMILI3RITIÐ