Heimilisritið - 01.02.1958, Síða 42

og sumargestirnir voru væntan-
legir. Eftir því sem tíminn leið
urðum við óvarkárari um að láta
sjá okkur saman.
Að lokum rann júlí upp og ég
var að ljúka stúdentsprófi. Eg var
átján ára. Mér fannst ég vera full-
þroskaður kvenmaður og skólinn
var mér einskis virði. Þegar
skólauppsögnin var æfð, tók ég
þátt í æfingunni áhugalaust, og
þegar þorpsbúar óskuðu okkur
til hamingju, tók ég eftir, að þeir
voru kuldalegir og stuttir í spuna
við mig en ég hélt það væri
vegna þess, að ég bæri utan á
mér, hvað ég var leið á skólan-
um. En á ballinu á eftir — var
öðru máli að gegna.
Stólarnir voru fluttir til hliðar,
hljómsveitin fór að leika, og
gamla fólkið safnaðist saman við
endann á stóra salnum til þess
að horfa á unga fólkið dansa. Ég
hafði alltaf verið eftirsótt og hafði
alltaf herra, þegar eitthvað var
um að vera í skólanum, og nú
fékk ég mér sæti við hliðina á
hinum stelpunum á meðan strák-
arnir færðu sig smám saman í
áttina til okkar til þess að bjóða
upp. Fyrsti dansinn var á enda
og nú bættust strákarnir úr lægri
bekkjunum í hópinn og í annarri
syrpunni voru allar stelpurnar
komnar á gólfið nema ég, og ég
fann, að ég roðnaði út að eyrum
þar sem ég sat þarna ein. Ég sá
fólkið horfa á mig með fyrirlitn-
ingarsvip. Gat það Oi'íað um sam-
band okkar Clems ?
Ég setti upp þóttasvip og beið
út dansinn og þann næsta. —
Skyndilega fór kliður um hópinn
við enda salarins og ég sá Clem
koma gangandi beint til mín.
Dauðaþögn ríkti í salnum, þegar
hann stanzaði við sæti mitt.
,,Get ég fengið að dansa við
fallegustu stúlkuna í salnum ?“
spurði hann skýrt og greinilega.
Ég stóð á fætur og reigði mig
og brosti framan í hann, þegar
hann sveiflaði mér í dansinum.
á samri stundu fóru viðstaddir
að hvískra og hlæja, en á meðan
við dönsuðum þarna ein á gólf-
inu varð allt hljótt.
,,Dansaðu í áttina að dyrun-
um, Clem,“ hvíslaði ég.
Þegar við komum að dyrunum
sleit ég mig af honum og læddist
út í myrkrið, skömmustuleg og
hrædd útaf því, sem hafði gerzt.
Clem hvíslaði nafn mitt. Á með-
an ég beið eftir honum tók ég
eftir því, að ég var að gráta.
Hann tók mig í faðminn þarna
í myrkrinu, kyssti tárvott andlit
mitt, og sagði svo reiðilega :
,,Fari þeir norður og . . . fíflin
að haga sér svona !“
,,Þau vita um okkur, þau vita
—“ sagði ég kjökrandi. ,,Við
40
HEIMILISRITIÐ