Heimilisritið - 01.02.1958, Síða 14

hverfa árlega í Bretlandi eru karl-
menn, og fjórða hvert tilfelli staf-
ar af minnisleysi eingöngu. Vor-
ið er hættulegasti tíminn, segja
sérfræðingarnir. 1 apríl og maí
fá menn, venjulega milli fjöru-
tíu og fimmtíu ára, ómótstæði-
lega hvöt til að ráfa burt, stefnu-
laust. Annar hættutími er eftir
fimm ára hjónaband. En margir
snúa heim aftur til að sitja í hlýj-
unni yfir veturinn !
Fyrir kvenfólk eru aðal ástæð-
urnar þrældómur heima fyrir og
sú þvingandi tilfinning, að þær
séu ekki annað en vinnudýr á
sínu eigin heimili. ,,Ég skal sýna
þeim!“ segir konan, sem finnst
ekki, að fjölskyldan meti verk
hennar að verðleikum, og svo
fer hún burt. Og auðvitað eru
aðrar, sem hverfa með elskhuga
sínum.
FORSTJÓRI, SEM VARÐ
TÖFRAMAÐUR
Auðvitað er til hjárænulegt
fólk, sem gleymir sér um stund-
arsakir, eins og stúlkan, sem
gekk um göturnar í Chicago, án
þess að gera sér ljóst, að hún
hefði gleymt að fara í fötin. Eða
prófessorinn í Liverpool, sem
háttaði í bíó, og hélt að hann
væri í svefnherberginu sínu !
Meðal frægra manna, sem
voru mjög utan við sig má nefna
skáldið G. K. Chesterton, sem
eitt sinn sendi konu sinni svo-
hljóðandi símskeyti: ,,Fg er í
Wolwerhamton — hvar á ég að
vera ?“
Maður einn, sem kom heim
aftur, var forstjóri stórfyrirtækis
í Middlesbrough. Eftir að hafa
verið týndur í þrettán vikur, kom
hann heim og skýrði frá því, að
hann hefði verið töframaður í
Tangier og Casablanca!
Hvaða leyndardómur hefur
legið að baki hvarfs konunnar úr
ensku hóteli fyrir skömmu. Hún
skyldi eftir borgun fyrir herberg-
ið í biblíu á borðinu, hnýtti sam-
an þrjú sængurlök og klöngrað-
ist út um gluggann, tuttugu og
fimm fet til jarðar, og sást síð-
an aldrei framar. Hún var sjötíu
ára gömul. *
„Hún er allur heimurinn í augum
hans, og hún sér sannarlega um, að
hann sjái sem mest af honum.“
12
HEIMILISRITIÐ