Heimilisritið - 01.08.1958, Qupperneq 51

Rikon að nafni, sem var hálfgerður auli, kom með gos-
könnu til að vökva blómabeðin og kaldur vatnsúðinn mynd-
aði dökka bauga kringum hlúmoldina við rætur georgíunnar.
Á hvítum borðdúknum á svölunum blikaði á gljáfægðan
suðandi samovarinn, og við hliðana á honum var rjómi og
bakningur.
Ég var nýkomin úr baði og hafði ágæta matarlyst, svo ég
gleypti í mig brauðsneið og saup á rjómakönnunni, en beið
ekki eftir að Katja kæmi með teið. Ég var í fleginni lérefts-
blússu, með vasaklút bundinn um vott hárið.
Katja kom fyrst auga á hann.
,,Nei! Sergius Michailowitsch,” hrópaði hún, ,,og við
sem vorum einmitt að tala um yður.“
Ég reis upp í skyndi og ætlaði inn að skipta um föt, en
hann kom þá í sömu svifum út á svalirnar.
,,Þér eruð þó ekki feimnar við mig, eða hvað á svona
tilstand að þýða uppi í sveit ? Hér er ég alveg eins og ég
væri heima hjá mér.“
Ég var á annarri skoðun, og blygðaðist mín fyrir að vera
svona lítið klædd. Ég skauzt út úr dyrunum og kallaði til
hans um leið: ,,Ég verð enga stund.“
,,Hvað á þetta að þýða ?“ kallaði hann aftur. ,,Þér líkist
núna helzt nýgiftri, blómlegri bóndakonu.“
Meðan ég hafði fataskipti var ég að hugsa um það, hve
kynlega hann horfði á mig. ,,Jæja, gott og vel, ég er óendan-
lega fegin, að hann skuli vera kominn aftur. Nú verður
gaman að lifa.“
Þegar ég hafði skoðað mig hátt og lágt fyrir framan speg-
ilinn, hljóp ég niður aftur, gagntekin af eftirvæntingu. Ég
reyndi á engan hátt að draga dul á gleði mína, yfir að sjá
hann aftur, og ég var kafrjóð af hlaupunum, þegar ég kom
út á svalirnar aftur.
Hann var seztur að borðum og var að skýra Kótju fra
fjárreiðum okkar. Þegar ég kom til þeirra brosti hann til
mín, en hélt áfram viðræðunum, eins og ekkert hefði ískor-
izt.
Hann sagði að hagur okkar stæði ágætlega, og ekekrt
HEIMILISRITIÐ