Fréttatíminn - 16.03.2012, Blaðsíða 36

eftir því hvenær pabbi hans fékk krabba-
mein og finnst langt síðan hann læknað-
ist. Hann segir foreldra sína hafa verið
pínu áhyggjufulla á meðan á veikindunum
stóð en sjálfur hafi hann aldrei hugsað
um veikindin þegar hann var í skólanum.
Það á hann sammerkt með þeim flestum.
Þau nefndu flest að þau hugsuðu ekki um
veikindi forelda sinna við námið.
Arnþór segir að þeir tvíburabræður
og stóri bróðir þeirra hafi strax fengið að
vita af veikindunum. „Hann er sko ekki
að vinna þótt honum hafi batnað. Hann
er enn að hvíla sig,“ segir Arnþór sem á
engin ráð fyrir önnur börn greinist for-
eldrar þeirra með krabbamein. Spurður
hvernig sé hægt að styðja við foreldra
sína í veikindum þeirra er fátt um svör.
Hann samsinnir þó að gott sé að vera
þægari, rólegri og ekki eins kröfuharður
og venjulega.
Ásmundur Ari, bróðir Arnþórs,
vermir nú sætið. Hann segir að eftir að
þeir bræður fréttu af veikindum föður
þeirra hafi þeir heimsótt hann á sjúkra-
húsið. „Þá var verið að lækna hann og við
þurftum aðeins að bíða. Þegar við komum
inn var búið að hefta á honum magann.
Hann borðaði eitthvað sem honum finnst
ekki vera gott. Hann reyndi að venjast því
en síðan fékk hann krabbamein,“ segir
Ásmundur þegar hann lýsir veikindum
föður síns. En hvernig varð honum við?
„Ég fór að gráta,“ segir hann og viður-
kennir að hafa verið áhyggjufullur. „Já,
þegar ég sá að búið var að skera á honum
magann.“
Hann segir þó að hann hafi ekki verið
hræddur um pabba sinn. Þeir bræður hafi
hjálpað mömmu sinni fyrir helgi að undir-
búa þrettán ára afmæli eldri bróður síns.
Á meðan ætlaði pabbi þeirra að sanna að
hann myndi læknast á tveimur dögum.
En finnst þér öðruvísi að hitta krakka
sem eiga líka foreldra með krabbamein
en þá sem eiga það ekki? „Já, en pabbi
minn er ekki með alveg eins krabbamein
og hinir,“ segir Ásmundur. Þau krakkarn-
ir geti talað um veikindi foreldra sína en
einnig leikið sér saman. „En núna er allt
betra og gott að pabbi er kominn heim.“
Betra líf og skemmtilegra
Páll Rist er átta að verða níu ára. Hann
segir móður sína hafa glímt við brjósta-
krabbamein í tvö ár. „Já lífið hefur pínu
breyst. Það byrjaði þannig að litla systir
mín fæddist. Þremur dögum seinna kom
krabbameinið og þetta er búið að vera
svona í tvö ár. Hvernig á ég að útskýra
hvernig lífið hefur breyst? Þetta er pínu
skrýtin tilfinning,“ segir hann.
„Hún fór ekkert af spítalanum. Hún er
búin að vera á spítalanum í eitt eða tvö ár
og kemur sjaldan heim. En hún er löngu
komin núna, fer og kemur,“ segir hann
svo erfitt er að rýna í stöðuna. Spurður
hvað hann geri þegar mamma er í burtu
segir hann að hann fari í skólann og horfi
gjarna á myndir þegar hann kemur heim.
Páll er næst elstur þriggja systkina.
Hann segir þá bræður lítið tala um
veikindi mömmu. „Nei. Við erum oft að
rífast svo við tölum ekkert um þetta,“
segir hann hreinskilnislega. Hann segist
fá greinargóðar upplýsingar um veikindi
mömmu sinnar og finnst það gott. „Þá
veit ég hvað á að gera við mömmu mína.“
Spurður hvort hann hafi haft áhyggjur af
henni segir hann að hann hafi haft það
fyrst en ekki lengur.
Páll hefur ekki sagt vinum sínum í skól-
anum frá veikindum móður sinnar. „Þeir
vita ekkert af þessu. Ég segi ekkert við þá
heldur leik við þá,“ segir hann. „Mamma
sagði að ég eigi ekkert að vera að segja
þeim þetta í skólanum.“ En hugsar hann
mikið um veikindi móður sinnar í skól-
anum? „Nei, reyndar ekki.“ En litla systir
þín? „Henni er alveg sama. Hún er svo lít-
il.“ Spurður hvernig hann telji lífið verða
eftir að móðir hans nær sér svarar hann:
„Miklu betra og skemmtilegra.“
Lífið breytist þegar einhver fer
Franklín Ernir Kristjánsson er níu að
verða tíu ára. Hann er í fjórða bekk í
Varmárskóla í Mosfellsbæ og á pabba
sem glímir við krabbamein og hefur gert
lengi, að hans mati, alveg frá ársbyrjun í
það minnsta, eins og hann segir.
„Hann hefði þurft að fara í lifrar
ígræðslu en þarf þess ekki lengur. Hann
fer ekki. Málið er þannig sko að krabba-
meinið var allt of stórt svo hann gæti
farið,“ segir hann og að hann hafi tekið
þeim fréttum af rósemd. Franklín á þrjú
hálfsystkini og býr einn heima hjá for-
eldrum sínum. Hann segir þau lýsa því
vel fyrir sér hvað þau gangi nú í gegnum
og hverjar afleiðingarnar verði.
„Hann verður með þetta krabbamein
þar til hann deyr. Hann er dauðvona,“
segir hann niðurlútur og finnst hug-
hreystandi að koma í Ljósið og hitta
krakka sem viti hvað það er að eiga for-
eldri með krabbamein. Í skólanum ræði
hann ekki veikindi pabba, þótt hann
hugsi mikið um þau, enda annað erfitt.
Faðir Franklíns er á sjúkrahúsi. Frank-
lín hefur ekki getað heimsótt hann þar
sem hann hefur verið með kvef. „Hann
er samt þegar búinn að smitast af mér.
Mamma líka,“ segir hann. „Ég veit ekki
hvar ég fékk þetta.“ En hvernig sérðu lífið
fyrir þér án pabba? „Ég veit það ekki,“
segir hann en endar svo setninguna.
„Lífið er alltaf öðruvísi þegar einhver fer
frá manni.“
Gunnhildur Arna Gunnarsdóttir
gag@frettatiminn.is
Hvar ætlar þú að vakna?
Vilt þú vinna hótelgistingu að verðmæti 100.000 krónur?
Farðu inná www.dohop.is/leikur,
skrifaðu inn orðið ferðalangur
og netfangið þitt og þú ert
kominn í pottinn.
Björk Steinarsdóttir, 9 ára
Óttaðist að missa pabba
sinn í krabbameinsaðgerð
Björk Steinarsdóttir er níu ára, íbyggin, ung stúlka
í Foldaskóla í Grafarvogi. Hún er í fyrstu heimsókn
sinni í Ljósinu. Pabbi hennar glímir við krabbamein
og segir hún það skrýtna tilfinningu en hún hugsi
ekki mikið um það. „Fyrst fékk hann krabbamein
í lærið og svo hérna í kringum [lungu],“ segir hún
og strýkur yfir þindar- og lungnasvæðið. „Fyrst
greindist hann í fyrra,“ segir hún.
Björk segist ekki vita hvenær hann vissi sjálfur
af veikindum sínum en hann hafi sagt þeim þremur
systrum það í fyrra. Hún er yngst þeirra, önnur
fimmtán ára og sú þriðja er 22 ára að verða 23ja.
Hún segir að þau hafi undirbúið fjölskyldustund þar
sem hann hafi sagt þeim frá veikindunum.
„Ég var með mömmu og pabba og systur minni.
Við vorum nýkomin frá frændsystkinum okkar.
Fyrst fórum við út í búð og keyptum nammi og svo
sagði hann okkur það,“ segir hún. Það hafi verið
henni erfitt og hún hafi haft pínu áhyggjur. Hún
segir að stundum hafi hún hugsað um veikindi föð-
ur síns í skólanum en hún hafi ekki haft áhyggjur af
honum frá aðgerðinni.
„Það þurfti að taka hálf lungun úr honum. Það
varð eitthvað pínu eftir og geislinn er að taka það,“
lýsir hún. Björk segir að fjölskyldan tali saman um
sjúkdóminn. Pabbi hennar sofi mikið yfir daginn en
sé andvaka á nóttunni. „Hann getur ekki sofið og er
þreyttur á daginn en ekki á nóttunni. Hann er samt
alltaf í vinnunni en kemur heim í hádeginu.“
Björk segir að um tíma hafi hún óttast um líf
pabba síns. Sérstaklega þegar hann fór í aðgerðina
því óvíst var talið hvort hann hefði hana af. „Þá hélt
ég kannski að hann myndi ekki lifa,“ segir Björk.
„Ég hafði áhyggjur af því að eitthvað myndi mistak-
ast. Ég var heima og svo í skólanum þegar aðgerðin
byrjaði. Svo sagði mamma mér að hún hefði heppn-
ast vel,“ segir hún.
„Í fyrstu var erfitt að tala við hann og stundum
þegar við töluðumst saman í síma heyrði ég ekki í
honum. Það var skrýtið að sjá hann á spítalanum
þar sem hann var með tæki sem hann dró með sér.
En núna er hann kominn heim. Hann kom heim í
desember og var kominn fyrir jól og var hjá okkur
um jólin. Fór aftur á spítalann og fór svo strax að
vinna þegar hann kom heim. Hann er sko fram-
kvæmdastjóri. Hann verður eiginlega að mæta.“
Það var
skrýtið að
sjá hann
á spítal-
anum þar
sem hann
var með
tæki sem
hann dró
með sér.“
Hann
hefði þurft
að fara
í lifrar
ígræðslu
en þarf
þess ekki
lengur.
Hann
fer ekki.
Málið er
þannig
sko að
krabba-
meinið
var allt of
stórt svo
hann gæti
farið.
– Franklín,
9 ára
Ég fór að gráta þegar ég sá
að búið var að skera á honum
magann.
– Ásmundur Ari, sjö ára.
Björk Steinars-
dóttir.
36 fréttaskýring Helgin 16.-18. mars 2012