Læknablaðið - 15.06.1999, Side 39

LÆKNABLAÐIÐ 1999; 85
535
Comparison:
Outcome:
Study
Organised stroke unit care vs conventional care
Death or dependency by the end of scheduled
follow-up
Expt Ctrl OR OR
n/N n/N (95%CI Fixed) (95%CI Fixed)
Birmingham
Dover
Edinburgh
Helsinki
lllinois
Kuopio
Montreal
New York
Newcastle
Nottingham
Orpington (1993)
Orpington (1995)
Perth
Tampere
Trondheim
Umea
Uppsala
Total (95%CI)
8/29 9/23
65/116 79/117
93/155 94/156
47/121 65/122
20/56 17/35
31/50 31/45
58/65 60/65 -
23/42 23/40
26/34 28/33 -
123/176 100/139
101/124 108/121
34/34 37/37 <
10/29 14/30
53/98 55/113
54/110 81/110
52/110 102/183
45/60 41/52
843/1409 944/1421
>
0.59 (0.18, 1.91]
0.61 [0.36, 1.04]
0.99 [0.63, 1.56]
0.56 [0.33, 0.93]
0.59 [0.25, 1.39]
0.74 [0.31,1.73]
0.69 [0.21,2.30]
0.89 [0.37,2.14]
0.58 [0.17,2.00]
0.91 [0.55, 1.48]
0.53 [0.25, 1.10]
0.92 [0.02, 47.65]
0.60 [0.21, 1.72]
1.24 [0.72, 2.14]
0.35 [0.20,0.61]
0.71 [0.44, 1.14]
0.80 [0.33, 1.95]
0.71 [0.60, 0.84]
Fig. 4. Organised (stroke unit) care
versus conventionai care: death or
dependency at the end of scheduled
follow-up. Results are presented as
the odds ratio (95% confidence in-
terval) of tlie combined adverse
outcome of death or dependency at
the end ofscheduled follow-up (me-
dian 1 year: range 6 weeks to 1
year). Abbreviations and terms are
as Figure 1.
Langhome P, Dennis MS. Stroke Units: An
Evidencc Based Approach. London: BMJ
Publishing Group 1998.
© BMJ Publishing Group
Published with the kind pennisson of BMJ
Publishing Group.
Table III. Absolute outcomes in the stroke unit trials.
Outcome su CON OR (95% CI) ADO (95% CI)
Home (independent) 39% 33% 1.4 (1.2-1.7) +5 (+1 - +8)
Home (dependent) 18% 16% 1.0(0.7-14) 0 (-4-+3)
Institutional care 20% 22% 0.8 (0.7-1.0) -1 (-4-+1)
Dead 23% 28% 0.8 (0.7-1.0) -4 (-7-0)
SU = stroke unit; CON = control; OR = odds ratio; ADO = Absolutc difference in outcomes.
Langhome P, Dennis MS. Stroke Units: An Evidencc Based Approach. London: BMJ Publishing Group 1998. © BMJ Publishing Group
Published with thc kind permisson of BMJ Publishing Group.
lækkun á dánartíðni og aukin færni sjúklinga
(áhættuhlutfall 0,71; 95% skekkjumörk 0,61-
0,84; 2p<0,0001) (mynd 4). Þessar niðurstöður
héldust óbreyttar þótt rannsóknir, sem voru
ólíkar hvað varðar eftirfylgdartímabil og not-
uðu aðrar aðferðir við slembiúrtak eða önnur
líkön heilaslagdeilda, væru skildar frá (10).
Aukin lífsgœði: Þótt erfitt sé að mæla hvort
heilaslagdeildir bæti lífsgæði sjúklinga, hafa
tvær nýlegar rannsóknir gefið ótvírætt í skyn
að svo sé (3,8,10).
Betri starfsgeta og minni þörf fyrir lang-
tímavistun: Sé árangur heilaslagdeilda borinn
saman við árangur hefðbundinna meðferða,
virðast sjúklingar sem meðhöndlaðir eru á
heilaslagdeildum ná betri starfsgetu og þurfa
síður á langtímavistun að halda (tafla III) (10).
Önnur leið til að líta á þessar upplýsingar er að
reikna út þann fjölda sjúklinga sem þarf að
meðhöndla til að koma í veg fyrir eitthvert eitt
atriði. Stærðfræðilega er fjöldinn sem þarf að
meðhöndla sami og einn á móti raunverulegri
minnkun áhættu (absolute risk reduction). Það
er hjálplegra að nota fjöldann sem þarfnast með-
höndlunar en raunverulega minnkun áhættu þar
sem sú tala segir bæði læknum og sjúklingum á
skýran hátt hversu mikla vinnu þarf að leggja
fram til að koma í veg fyrir eitt atriði. Þessa
tölu má einnig nota til að bera sams konar atvik
eða sjúkdóma saman (31). Með þessari aðferð
má því reikna út að um 25 (95% skekkjumörk
14-óendanlegt) sjúklinga þurfi að meðhöndla á
heilaslagdeild til að koma í veg fyrir eitt dauðs-
fall en 20 (95% skekkjumörk 13-100) til að
tryggja að einn sjúklingur til viðbótar útskrifist
heim til sín (10).
Allir hópar sjúklinga hafa gagn aflieilaslag-
deildum: Annað sem kannað hefur verið í þess-
um rannsóknum er hvort einhver einn hópur
sjúklinga hafi meira gagn en annar af meðferð
á heilaslagdeild, bæði hvað varðar dánartíðni
og þörf fyrir langtímavistun. Þrjár breytur voru