Læknablaðið - 15.09.1999, Síða 92

748
LÆKNABLAÐIÐ 1999; 85
Minning
Olafur Sigurðsson yfirlæknir
Fæddur 4. ágúst 1915
Dáinn 13. ágúst 1999
Með brotthvarfi Ólafs Sig-
urðssonar úr þessum heimi
erum við ekki einungis að
kveðja merkilegan brautryðj-
anda í læknastétt, heldur sér
Fjórðungssjúkrahúsið á Akur-
eyri á bak einum besta for-
ystumanni sínum um áratuga-
skeið, og um leið er lokið enn
einum mikilvægum kafla í
þróunarsögu sjúkrahússins,
sem lengi verður tengdur við
nafn Ólafs Sigurðssonar. Sú
saga verður ekki rakin hér, en
á það skal þó bent, að það
þurfti mann með sterkan vilja
og mikinn kjark til að koma
lyflækningadeild FSA á lagg-
irnar á sínum tíma og gott út-
hald til að tryggja vöxt og við-
gang deildarinnar, svo að hún
yrði á hverjum tíma sambæri-
leg að gæðum við það besta á
sjúkrahúsunum í Reykjavík.
Það gekk ekki alltaf alveg
átakalaust fyrir sig, en lókst
með þvílíkum ágætum undir
farsælli stjórn hans 1953-
1985, að stéttarbræður hans
dáðust að og undruðust. Hann
valdi sér úrvalsfólk til sam-
starfs og skilaði góðu búi, er
hann lét af störfum sjötugur
að aldri. Grundvöllur að há-
gæðaþjónustu var lagður, og
eftirmenn hans byggðu þar
ofan á með stórhug í anda
hans. Lyflækningadeild FSA
er orðin marktækt stórveldi í
sjúkrahúsaþjónustu lands-
manna og aðeins hörmungar
af manna völdum gætu hér
eftir klúðrað því.
Stjórntök Ólafs á deildinni
voru alla tíð mild og áreynslu-
laus. Hann var samkvæmur
sjált'um sér, sívinnandi, nat-
inn, samviskusamur, föður-
legur mannvinur með góða
nærveru. Það var aldrei asi á
honum né skipunartónn í
fyrirmælum. Það kom af
sjálfu sér, að samstarfsfólk
hans lagði sig fram og vann af
trúmennsku undir stjórn þessa
dagfarsprúða alvörumanns.
Ut á við og í spítalastjórn
reyndi stundum á aðra þætti í
fari Ólafs, og kom þá gleggst í
ljós framsýni hans, lagni og
sannfæringarkraftur gagnvart
stjórnmálamönnum, og ekki
má gleyma öruggum tökum
hans á íslensku máli og orð-
snilld í blaðagreinum, þegar
mikið lá við að vernda hags-
muni spítalans gagnvart pen-
ingavaldinu. Allt skrum var
eitur í beinum Ólafs, og hann
vildi láta verkin tala. Hann var
auk þess hlédrægur maður og
frábitinn sviðsljósi. Ræðuhöld
voru ekki sterkasta hlið hans.
Þó gat hann alltaf á úrslita-
stundu komið því að, sem
segja þurfti og gert það, sem
hann taldi réttast. Hann færð-
ist lengi undan orðum og titl-
um, en var að verðleikum
sæmdur riddarakrossi fálka-
orðunnar. Fyrir það var hann
þakklátur, en önnur verkalaun
snertu hann samt enn meira,
er hann var gerður heiðursfé-
lagi í Læknafélagi Akureyrar
1994, í Læknafélagi Islands
1995 og í Félagi íslenskra lyf-
lækna 1998. Læknar sjálfir
sýndu það í raun, hversu mik-
ils þeir mátu störf hans. Það
segir meira en löng afreka-
skrá.
Ólafur var Húnvetningur í
föðurætt, sonur Sigurðar Guð-
mundssonar, fyrsta skóla-
meistara Menntaskólans á Ak-
ureyri. Móðir hans, Halldóra
Ólafsdóttir, var eyfellsk
prestsdóttir. Hann var gæfu-
maður í einkalífi. Eiginkona
hans, Anna Björnsdóttir, Ey-
firðingur, var stoð hans og
stytta, öflugust þegar mest á
reyndi. Frá fyrstu kynnum
mínum af þeim hjónum og æ
betur með árunum taldi ég
mig greina hina sterku þræði
milli Önnu og Ólafs, sem
gerðu samverustundir með
þeim eftirminnilegastar og
það ekkert síður nú hin sein-
ustu ár, eftir að Ólafur var
sestur í helgan stein. Aðal-