Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.12.1929, Qupperneq 8

198
Fréttabréf.
[Stefuir
upp á milli þeirra, er ekkert ann-
að en það, sem búast mátti við úr
þeirri átt. Það er í samræmi við
hvorttveggja, flokksfylgi dóinsmála-
ráðherrans yfirleitt í embættaveit-
ingum annarsvegar og kulda
hans til Reykjavíkurskólans hins-
vegar.
Hann hefir staðið móti því að
reist væri heimavistahús við skól-
ann, en nú er sagt, að hann ætli
að hola einhverju af nemöndum
skólans niður á hanábjálkalofti bók-
hlöðunnar. Hann hefir staðið gegn
Samskólunum, sem áttu að veita
nokkru af nemandastraumnum frá
Mentaskólanum, svo að húsrúm yrði
þar nóg. Hann lokaði í þess stað
skólanum fyrir helmingi þeirra nem-
anda, sem samkvæmt loknumpróf-
um hafa átt heimila inngöngu. Hann
setti upp al-óþarfan stúdentaskóla
norðanlands til þess eins að rýra
skólann hér i Reykjavík. Og það er
því ekki nema beint áframhald af
þessum aðförum öllum, að hann
reyni að lækka skólann í augum
almennings með þvi að skipa í
rektorsembættið ungan mann, lítt
þekktan og óreyndan.
í sambandi við þessar aðfarir
klingir svo i sífellu, að hér sé »vin-
ir æskumannanna« að starfi. Helzti
vottur þess á að vera það. að ein
stofan, sem búið var að reka náms-
fólkið úr, var gerð að fataherbergi.
Má líkja þessu við það, að bóndi
hældist um að hafa aukið bithaga á
jörð sinni með því að slá ekki allt túnið.
Ástin á æskulýðnum og virðingin
fyrir honum kom vel í ljós, þegar
stúdentar hófust handa, og mót-
mæltu svo að segja einum rómi á
fjölmennum fundi þessari stjórnar-
ráðstöfun. Þá gerði ritstjóri »Tím-
ans« sér hægt um hönd, skrökvaði
fyrst um atkvæðagreiðsluna á fund-
inum, og skrifaði síðan stjórn
Stúdentafélagsins það dónalegasta
bréf, sem hann gat úr sér kreist,
þegar hún leyfði sér að andmæla,
og bjóða ritstjóranum að halda
annan fund og ræða málið við
hann. Vináttan á æskulýðnum er
nóg i orði, þegar verið er að reyna
að skjalla menn upp í það að pna
ósómanum. En ef þeir leyfa sér að
vera á annari skoðun, er ekkert
uppi nema vöndurinn. Unir æskan
þessu?
Jafnframt þessari ráðstöfun til
þess að sá úlfúð og öðru illgresi í
Mentaskólanum, er annað verk
framið þar, sem ekki má þegja
um, en það er afnám kennslunnar
í kristinfræðum og brottvísun þess
sæmdarmanns, sem þessa kennslu
hafði á hendi, síra Friðriks Friðriks-
sonar. Það getur verið, að kristin-
fræðakennsla samrýmist ekki þeirri
nýju sannleiksleit og því »vísinda-
lega siðgæði«, sem nú á að hefja
í skólanum og því verði hún að
víkja. En hitt er víst, að skólanum
er stór tjón að því að missa síra
Friðrik, því að ágætari mann i ung-
lingahóp getui ekki. Enda tók hann
mikinn þátt í skólalífinu og hlýtur
að hafa verið hverjum manni þar
hugþekkur.
Læknafélagið hefir nú hafizt
handa gegn aðferð dómsmálaráð-