Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.12.1929, Qupperneq 31

Stefnir]
Þegar Ijósin slokknuðu.
221
meðal annars var ein kaka handa
hverjum heimilismanni sem var
merkt með fangamarki viðkom-
andi manns eða konu. Ýmislegt
fleira sælgæti var þar, sem óþarfi
er hér að nefna. Það var ekkert
smáræði, sem hverjum var skamt-
að kvöldið það. Heilt hangikjöts-
læri og bringukollur að auki, og
alt í samræmi við það. Kerti
fylgdi hverjum skamti, og var
nefnt jólakerti, var það úr tólg
og heimatilbúið. Var það siður,
meðan borðað var, að allir
kveiktu snöggvast á kertunum.
Sagt var að einstaka maður, sem
þótti feitmetið gott, slekti fljótt
aftur á kertinu, og æti það síðar,
er jólafeitmetið fór að þrjóta, en
jólamatinn áttu menn langt fram
í janúar og smökkuðu á daglega,
til bragðbætis, með venjulegu
fæði. —- Eftir að komið var úr
fjósinu, og fjósafólkið hafði þveg-
ið sér og klæðst sparifötum var
kveikt á nokkrum kertum og hús-
bóndinn hóf jólalesturinn. Var þá
sunginn sálmur, og leikið með á
hljóðfæri. Þetta var stórheimili,
sem hér er átt við. Var lesin
stutt ,,hugvekja“, eg held að
sama hugvekjan hafi verið lesin
öll þau ár sem eg var heima í
bernsku, kunni ejg orðið allmikið
í henni og þótti hún alltaf jafn-
leiðinleg. Ekki mátti spila á því
heimili á aðfangadagskvöld, var
það gamall vani, og þótti ósiður
að snerta spil það kvöld, svo var
það í þeirri sveit. Var okkur
krökkunum sagt, að ef spilað
væri kæmu tveir tigulkongar í
spilin, og væri annar kölski, sykki
þá bærinn og það alldjúpt.. —
Var því lí'tið um skemtanir þetta
kvöld, menn sátu hæglátir og
mettir, alvarlegir en glaðir þar
til farið var að hátta, tímanlega.
Það var jóladagsmorgun.
Tíðin hafði verið góð, dálítill
snjór var á jörð, og menn sögðu
að veður væri tvísýnt. Gvendur
gamli sagði, að hann væri heldur
Ijótur, það væri mikið ef hann
gerði ekki norðan hríð áður en
langt um liði, þó hélt hann að
veður mundi haldast bærilegt
daginn út. Úr allri sveitinni
streymdi fólkið til kirkju að
Tungu. Sumir ríðandi, aðrir gang-
andi, margir á skautum og hópar
á sleðum. Voru taugar í sleðunum
og reið einn fyrir. Taugunum var
krækt fram fyrir hnakknefnið.
Isaí* voru miklir og sléttlendi
víða.
Eg var þá á tólfta árinu, og