Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.12.1929, Qupperneq 34

224
Þegar ljósin slokknuðu.
[Stefnir
hefi séð. Björn hafði ótrúlegt lag
á því, þótt honum sjálfum stykki
ekki bros, að koma öðrum til að
hlæja. Og í þetta sinn tókst hon-
um óvenjulega vel. Hann klifraði
upp á bekk og bríkur, reið á bit-
unum eða las sig upp með annari
hendinni og tók skarið af með
hinni, til bragðbætis drap hann
við og við ljósin, eða lét logandi
skarið detta niður í hárið á
einhverjum — í stuttu máli, hlát-
urinn sauð niðri í söfnuðinum, við
krakkarnir vorum alveg ærð,
hláturinn spratt upp úr okkur,
við hóstuðum og ræsktum okkur
til þess að minna bæri á, en varð
aðeins til þess að meira bar á ólát-
unum. Présturinn og ræða hans,
jólahelgin, allt annað en Björn á
Gili var gleymt, eg vil ekki segja
allir, en flestir í framkirkjunni
horfðu á hann og grúfðu sig niður
og titruðu og hristust af hlátri.
Kirkjan var breytt í fullkomið
skrípa-leikhús. Þegar Björn fann
samúðina magnaðist hann stöð-
ugt. Hann iðaði öllum öngum,
heilt stórt kerti datt ofan á höf-
uðið á Þórði gamla í Tunguhálsi,
allt var að verða vitlaust. —
i
Þá skyndilega og alveg óvænt
hrökk kirkjan opin. Hurðin gekk
inn, hún slengdist opin, svo brak-
aði í. Augnablik var dauðaþögn,
jafnvel presturinn þagnaði. Svo
kom ískaldur gustur inn alla
kirkjuna, og iþríðarstrokan inn í
miðja kirkju. Hvert einasta ljós
nema fáein ljós innst í kirkjunni
slokknuðu í einu. — Það var hálf-
rökkur í kirkjunni og dauðaþögn.
— Norðanstórhríðin var skollin á.
Það var eins og allur söfnuður-
inn, hvert mannsbarn í kirkjunni
sæti höggdofa, það heyrðist ekki
andardráttur, eg held enginn
hafi andað, ekkert heyrðist nema
lætin í storminum, jólagleðin,
þessi einkennilega jólagleði safn-
aðarins í Tungu, var horfin, ljósin
voru öll slokknuð, dimmt og kalt
og presturinn þagði. —
En svo leið þessi einkennilega
mínúta, eða hvað það var nú,
meðhjálparinn'gekk fram kirkju-
gólfið og lokaði kirkjunni. Björn
á Gili náði sjer í eldspýtustokk
og fór að kveikja á kertunum
aftur. Enginn leit á hann, enda
var nú ekkert annað að sjá en
hæglátan alvarlegan mann, sem
var að kveikja á kertum. Eg,
barnið, fyltist einhverri óumræði-
legri lotningu fyrir einhverju,
einhverjum krafti sem er öllu
meiri, krafti sem er meiri en orð
fá lýst. Eg býst við að eldra fólk-