Nýtt Helgafell - 01.12.1956, Blaðsíða 6

150
NÝTT HEl.GAFELL
þægari og leiðitamari en áður. Þeir
hafa sætt sig við lausn löndunar-
bannsins, áframhaldandi dvöl amer-
íska vamarliðsins á Islandi og stefnu
í launamálum, sem fyrir skömmu
hefði virzt óhugsandi.
Það kann að vera freistandi fyrir
samstarfsflokka þeirra í ríkisstjóm
að notfæra sér þessa úlfakreppu
kommúnista til þess að neyða þá til
að éta ofan í sig flestar sínar fyrri
fullyrðingar og beita þeim fyrir sig
í aðgerðum, sem kommúnistar hefðu
sjálfir fordæmt manna mest fyrir
stuttu síðan. Á þennan hátt ætla
þeir efalaust að veikja þá og ná af
þeim fylgi. En er það víst, að það
séu ekki einmitt kommúnistar, sem
mest græða á áframhaldandi setu í
ríkisstjórn? Þeir vita, að öruggasti
bandamaður þeirra er tíminn, sem
smám saman dregur tjald gleymsk-
unnar yfir harmleikinn í Ungverja-
landi. Þegar síðasta rödd frelsisins
er þögnuð og heimsmót eru aftur
haldin í Búdapest við lúðraþyt og
með glæstum sýningum, hversu
fjarlægar verða þá ekki orðnar ógnir
fyrstu daganna í nóvember og neyð-
aróp ungversku þjóðarinnar.
Þeir sem halda, að þeir hafi ráð
kommúnista í hendi sér, kunna að
vakna við það, áður en langt um
líður, að þeir hafa grætt sár þeirra
og hjúkrað þeim til fullrar heilsu. En
þegar svo er komið, verður of seint
að gera yfirbót. Stjórnmálamenn
verða að muna, hve fólkið er fljótt
að gleyma.
BJARGRÁÐAFRUMVARP ríkis-
stjórnarinnar, sem keyrt var í gegn-
um Alþingi fyrir jólin, virðist ekki
hafa verið samið af mikilli um-
hyggju fyrir íslenzkri bókagerð eða
því hlutverki, sem bækur og tímarit
hafa að gegna í íslenzku þjóðlífi,
þar sem mjög háir skattar hafa nú
verið lagðar á allan pappír að
blaðapappír þó undanteknum. Virð-
ist slíkt óneitanlega skjóta skökku
við hjá þjóð, sem hingað til hefur
talið bókmenntastörf og bókalestur
sér til ágætis umfram allt annað.
Aftur á móti hefur ekki verið látið af
því svo vitað sé, að íslenzk blöð væru
neinum til eftirbreytni eða íslend-
ingum til nokkurs verulegs sóma.
Nú vill svo til, að um sama leyti
og frumvarpið mikla var til umræðu
á þingi gerðust þar atburðir, sem
virðast varpa nokkru ljósi á þetta
mál, en það voru kosningar í
menntamálaráð og útvarpsráð, en í
hvort um sig voru kjörnir þrír póli-
tískir ritstjórar, þótt einn stýri nú að
vísu mánaðarriti.
Af þessum hlutum má helzt marka,
að blaðaútgáfa sé nú talin hin mik-
ilvægasta menningarstarfssemi og
sýnu merkari en útgáfa bóka og
tímarita, enda séu blaðameun sjálf-
kjörnir leiðtogar þeirra stofnana,
er fjalla um andleg mál og menning-
arstörf með íslenzkri þjóð. Þegar
hugsað er til þess, hve mikinn hluta
andlegrar fæðu sinnar menn sækja
í dagblöð, væri gott til þess að
hugsa, að einmitt í þessari eldlínu
menningarbaráttunnar skuli standa
þeir menn, sem mest traust eiga