Nýtt Helgafell - 01.12.1956, Blaðsíða 30

174
NÝTT HELGAFELL
júní næsta vor reið Özur vestur að Fjalli
að finna Gró. Þau tóku sér göngutúr um
kvöldið norður með fjallinu og settust í
skógi vaxna brekku undir kletti. Það kvöld
kom undir Þórdís, móðir Halls á Síðu. Nafn
Þórdísar hefur lifað í Austur-Skaftafellssýslu
alla tíð síðan. Af henni var komin Þórdís,
dóttir Jóns siglingamanns á Bæ í Lóni. Hún
var móðir Steimmnar, móður Þórdísar for-
móður minnar. Nafnið mun vera komið frá
Þórdísi jarlsdóttur, systur Hrollaugs. Hún
hefur sennilega verið mikil fyrir sér, því að
hún deildi við Örn hinn sterka, son Þórðar
illuga.
Þau Özur og Gró giftu sig 10. október um
haustið og stóð brúðkaup þeirra að Breiða-
bólsstað. Þar var margt boðsgesta og margt
fyrirmanna. Þar var Ulfljótur lögmaður frá
Bæ í Lóni og Grímur geitskör, Ketill bóndi
frá Meðalfelli í Nesjum, Auðunn hinn rauði
frá Hoffelli, Þorsteinn hinn skjálgi af Mýr-
um og Vestmar sonur hans, Úlfur hinn vorski
frá Skálafelli og Þorgeir sonur hans frá Hofi
í Papbýli, Þórdís jarlsdóttir, Þorgerður í
Sandfelli, ekkja Ásbjarnar Heyangurs-
Bjarnarsonar, Özur sonur hennar, faðir
Þórðar Freysgoða, og Veðormur bróðir
hans, faðir Þuríðar hofgyðju, og margt fleira
fólk. Þá var mikið étið á Breiðabólsstað og
drukkið fast og flogizt á að norskum sið.
Þeir Úlfljótur og Hrollaugur gengu á milli
áflogamannanna. Þeir fundu lítið á sér. En
í klettinum í Fjalli, sem Özur og Gró sátu
undir kvöldið sem drögin urðu til að móður
Halls á Síðu, sást brenna bjart ljós öðru
hverju í sjö aldir síðan. Það sá síðast, svo að
sögur fari af, Özur Arnarson, bóndi að
Breiðá.
Þarna drukknaði Ingunn fróða á leið til að
skemmta í veizlu á Felli, og þarna úti undir
sjónum fannst lík hennar, mikið kroppað af
mávi. Daginn, sem Ingunn drukknaði, bar
það til á Felli, að hrafn gall á glugga litlu
fyrir miðja nótt, og datt þá niður veizlu-
glaumurinn.
Og hérna var Breiðármörk. Hún náði yfir
allt þetta svæði. Svona stuttur var þá sand-
urinn, og svona hár var skógurinn. I honum
hurfu Þórði illuga tíu stóðhross á einu hausti
og fundust ekki fyrr en vorið eftir. Þarna
ofan við Esjufjöll, röskan fimm tíma gang
frá sjó, var fremsti endi Breiðamerkurjökuls
á dögum Þórðar. Þetta litla hefur hann geng-
ið fram síðan.
Og þarna stóð bærinn Breiðá. Þarna stóð
Kári Svínfells fyrir skáladyrum, gyrtur gull-
reknu spjóti, eftir fagurt kvöldkukk í tungls-
ljósi og hlustaði á sjávarniðinn fyrir Breið-
ársandi og hugsaði: „Mér þykir Flosa vera
farið að seinka með húsaviðinn." Þá kall-
aði Hildigunnur Svínfells kona hans út um
dymar: „Farðu nú að snáfast inn, Svínfells.
Vertu ekki að þessu bölvuðu næturgöltri
lengur. Manstu ekki?" „Jú," svaraði Kári
og gekk dræmt inn. 1 dagbók Mikaels prests
á Breiðá fannst þessi vísa um Kára:
Hórna Kári á Breiðá bjó,
býsna mikill skrokkur,
glaður í lund, en grimmur þó,
gamall vígarokkur.
Við þennan ós veiddust 100 selir, daginn
sem Ólafur helgi féll á Stiklastöðum. Þá
varð dimmt um allt Skaftafellsþing úr sól-
skini á miðjum degi, og héldu margir trúaðir
dómsdag kominn.
Þarna var Fjall. Þar stóð Þórður illugi oft
úti og horfði upp í fullt tungl og spurði:
„Hvað getur þetta verið í tunglinu, sem er
eins og mannsandlit?"