Nýtt Helgafell - 01.12.1956, Blaðsíða 19

FAR VEROLD, FAR VEL
163
JÓHANN S. HANNESSON:
Tossagerpla
Verið þið sælir, Glúmur minn og Grettir,
Gunnar og Högni, Angantýr og Ragnar —
Hún er svo lítil, lífsvon þeirrar sagnar,
er lyfti ykkur um hríð á goðastóla.
Senn ráða menn úr sölum nýrra skóla
(Þá sést það fljótt, hve lítið manni gagnar
sú barnadúsa, er átum vér til agnar.)
er yfir lítið voru aldrei settir
og hafa því ei lært þá listavél,
er löngum hefir séð oss fyrir öfum,
að lofa sér að vera sviknir vel.
og þykkizt ekki, þó vér bundið höfum
vort trúss við þá, er tapa ekki næsta stríði.
Takið nú við oss, Don Quixote og Skíði!
um, að henni mætti lánast það? Þá var að
hugga sig við, að þess væri ef til vill ekki
þörf. Yfirgefnir bæir og forfallaðir brúð-
gumar fyrnast furðu fljótt. Vafalaust væri
henni fyrir beztu að steingleyma öllu sam-
an. Og úr því svo var: hvers vegna í ósköp-
unum var þá svona sárt að hugsa til þess?
Vindurinn hafði færzt í aukana og rek-
ið goluna af glugganum, barst allmikið á,
blístraði hressilega. Vésteinn hafði um
stund verið annars hugar, ekki fylgzt með
því sem þeim systkinum fór á milli, látið
otð þeirra sem ótöluð, skellt skolleyrum við
söngli þeirra og sískrafi. En vindunnn var
ekkert að erfa það við hann, sveif um þekj-
ur svalur í fasi, nuddaði við að hnoða sam-
an viðeigandi næturóði, sendi mána gamla
andvörp vonsvika og eirðarleysis ótemju á
ringulreið: hafði konuð við hvarvetna og
þóttist svo sem þekkja heiminn, skilja
skollaleikinn: hafði rásað hnöttinn um
kring oftar en tölu yrði á konuð, gælt við
eða ýft merkur marar á villiráfi sínu um
óravíddir úthafanna allra sjö, komið við í
alls konar löndum lengur eða skemur og
gert hitt og annað af sór, oftast til óþurft-
ar, og enn var hann á sömu leið. En það
var svo skrýtið, að hvert strá og hver stein-
vala er hann snart við sem allra snöggvast
í framhjáhlaupi varð honum á sína vísu