Nýtt Helgafell - 01.07.1957, Blaðsíða 19

TVÆR SÖGUR
65
regni, en kötturinn var farinn. Henni féllst
skyndilega hugur. Þernan leit framan í
hana.
„Ha perduto qualque cosa, Signora?“
„Það var köttur hérna?“
„Köttur?“
„Si, il gatto.“
„Köttur,“ sagði þernan hlæjandi. Kött-
ur úti í rigningu?“
„Já,“ sagði hún, „undir borðinu.“ Og enn:
„Mig langaði svo mikið í hann. Mig lang-
aði í kött.“
Þegar hún fór að tala ensku, varð þernan
ströng á svip.
„Ivomið þér frú,“ sagði hún. „Við verð-
um að fara inn. Þér farið að vökna.
„Ég býst við því,“ sagði ameríska stúlk-
an. Þær fóru malarstíginn aftur og inn um
dyrnar. Þernan dokaði við fyrir utan til
að loka regnhlífinni. Þegar ameríska stúlk-
an fór fram hjá skrifstofudyrunum, hneigði
húsráðandi sig við skrifborð sitt. Stúlkan
fann fyrir einhverju örsmáu og saman-
krepptu innan í sér. Fyrir sjónum hús-
bóndans fannst lienni hún vera agnarlítil
en engu að síður mikils virði. Sem snöggv-
ast fannst henni hún vera fyrir öllu. Hún
fór upp á loft og opnaði herbergisdyrnar.
Georg lá á rúminu og var að lesa.
„Fanstu köttinn“? spurði hann og lagði
frá sér bókina.
„Hann var farinn.“
„Hvert ætli hann hafi farið,“ sagði hann
og var að hvíla sig í augunum frá lestri.
Hún settist á rúmið.
„Mig langaði svo mikið í hana,“ sagði
hún. „Ekki veit ég, hvers vegna mig lang-
aði svona mikið í hana. Mig langaði í þessa
veslings kisu. Það er ekkert sældarbrauð
fyrir veslings kisu úti í rigningunni.“
Georg var farinn að lesa aftur.
Hún gekk sig til og settist fyrir framan
spegilinn við snyrtiborðið og fór að skoða
sig með handspegli. Hún athugaði vanga-
svip sinn, hvorn um sig á víxl. Síðan athug-
aði hún hnakkasvipinn og hálsinn aftan frá.
„Heldurðu, að það væri ekki heillaráð
að ég léti hárið vaxa,“ spurði hún og leit
aftur á vangasvipinn.
Georg leit upp og sá snoðklipptan
hnakka eins og á dreng.
„Ég hallast að því að hafa það eins og
það er.“
„Ég verð svo leið á því,“ sagði hún. „Ég
verð svo leið á að líta út eins og strákur.“
Georg bylti sér á rúminu. Hann hafði
ekki litið af henni, frá því að hún byrjaði
að tala.
„Þú lítur bara ljómandi vel út.“
Hún lagði spegilinn frá sér á snyrti-
borðið og gekk yfir að glugganum og leit
út. Það var farið að dimma.
Ég vil strjúka hárið aftur slétt og fellt
og binda stóran hnút í hnakkanum, sem
ég get þreifað á,“ sagði hún. Ég vil eiga
kött og láta hann sitja í kjöltunni á mér
og mala, þegar ég strýk honum.
„Já, einmitt það,“ sagði Georg.
„Og ég vil sitja til borðs og borða með
hnífapörum sem ég á sjálf og ég vil hafa
kerti. Og ég vil það sé vor og vil bursta
á mér hárið fyrir framan spegil og ég vil
kött og ég vil eitthvað nýtt að fara í.“
„Æ þegiðu og fáðu þér eitthvað að
lesa,“ sagði Georg. Hann var farinn að
lesa aftur.
„Hvað sem öðru líður, vil ég fá kött,“
sagði hún. „Ég vil fá kött. Ég vil fá kött
undir eins. Þó ég megi ekki ganga með
sítt hár eða gera mér neitt til gamans,
þá má ég fá kött.“
Georg var ekki að hlusta. Hann var að
lesa bók sína. Konan hans horfði út um
gluggann á ljósinu, sem búið var að kveikja
á torginu.
Það var drepið á dyr.
„Avanti,“ sagði Georg. Hann leit upp úr
bókinni.
Þernan stóð í dyragættinni. Hún hélt
á stóru kattarlíkani fast við barm sér og
lét það hanga niður.
„Afsakið,“ sagði hún. „Húsbóndinn bað
mig að færa frúnni þetta.“
K. K. þýddi.