Nýtt Helgafell - 01.07.1957, Blaðsíða 45

LISTIR
91
skáldi. Allir þessir menn eiga þakkir skildar
fyrir að hrinda hátíðinni af stokkunum og
fyrir það, að hún í heild fór svo vel fram
sem raun bar vitni.
Sú heildarmynd, sem þessi fyrsta íslenzka
tónlistarhátíð skilur eítir er, eins og áður
var vikið að, furðu fjölbreytileg og sundur-
leit, en þó verður ekki annað sagt en hún
hvetji til bjartsýni um framtíðina fyrst og
fremst fyrir þann skerf, sem yngri mennimir
hafa lagt til hennar. Með vaxandi mögu-
leikum færast ungu tónskáldin æ meira í
fang, og það kom skýrt fram á hátíðinni,
að þeim vex ásmegin að sama skapi. Sókn
íslenzkra tónskálda og tónlistarmanna yfir-
leitt hefir lengst af verið upp í móti og
verður vafalaust enn um hríð. Það gerist
allt í senn, að skilningur á gildi listanna
í þjóðlífinu eykst, starfs- og lífskjör lista-
manna fara smán saman batnandi og kröfur
til þeirra vaxandi að sama skapi, svo sem
sanngjarnt og eðlilegt er. Listamennirnir
eiga þá mest undir sjálfum sér, hvernig
til tekst. En mikilsvirði er þeim slík samúð
og skilningur, sem kom skýrt fram í ræðu
og ávarpi menntamálaráðherra, Gylfa Þ.
Gíslasonar, í sambandi við þessa hátíð,
sem og í ræðu borgarstjórans í Reykjavík,
Gunnars Thoroddsen.
Jón Þórarinsson
loilrlirf Þegar leikárinu lýkur, verður
IcIKIIjI manni ósjálfrátt að staldra við
og glöggva sig á, hvað eftirminnilegast er
af því sem gert hefir verið. I þetta sinn er
ekki erfitt að velja, sýning Leikfélags Reykja-
víkur á Browningþýðingunni eftir Rattigan
ber langt af öllu öðru. Leikritið er meistara-
verk, og meðferð L. R. var afbragðsgóð.
Bæði frammistaða einstaklinga og heildar-
svipurinn var með þeim ágætum, að sjald-
gæft er að svo vel takist hjá leikhúsunum
hér. Eitt var þó eftirminnilegast í þessari
sýningu, en það var leikur Þorsteins Ö.
Stephensens í hlutverki skólakennarans. Sá
©r þetta ritar minnist þess ekki að hafa í
annan tíma séð öllu heilsteyptari leik. Minn-
ingin um slíkan leik endist manni ævilangt.
Allir þeir leikdómarar, sem um sýning-
una á Browningþýðingunni skrifuðu, voru
á einu máli um ágæti hennar. Ekki nægði
það þó til þess að tryggja henni langa líf-
daga, hún lognaðist útaf eftir örfá kvöld.
Hér er um að kenna sinnuleysi og and-
legri leti þess fólks, sem ekki hefir ánægju
af neinu nema því, sem það getur hlegið
að, en horfir stirðnuðum þorskaugum á
allt það, er krefst þess, að áhorfandinn
hugsi eða finni til. Þegar það nennir ekki
að horfa á leikrit eins og Browningþýðing-
una, jafn vel leikið og þarna var, þá er
það til jafnmikillar skammar, eins og það
er leikurunum til hróss að halda samt áfram
að klóra í bakkann. Enginn gæti láð þeim
þó að þeir legðu árar í bát, þegar almenn-
ingur sýnir þeim jafn mikið sinnuleysi og
þama átti sér stað gagnvart Þorsteini Ö.
Stephensen og meðleikurum hans.
Þjóðleikhúsið hefir á leikárinu meðal
annars sýnt eina stórkostlegustu óperu sem
samin hefir verið, og nú nýlega að lokum
óperettu, sem verður líklegast að teljast
ein hin lélegasta þeirra sem þó hafa náð
nokkurri lýðhylli. I óperuna þurfti 18 söngv-
ara, helzt valinn mann í hvert rúm. Þeim
sem þjóðleikhúsinu stjórna virtist þó ekki
vaxa það í augum, og réðu aðeins íslenzka
söngvara að einum undanteknum. Þegar
að óperettunni kom virtist aftur á móti vera
orðinn skortur á söngvurum, því að mikið af
þeim hlutverkum sem syngja þurfti voru
skipuð söngvurum, sem ekkert kunnu til
söngs, og í eitt hlutverkið þurfti að fá erlend-
an gest.
Óperetta þessi hlaut á íslenzku nafnið
„Sumar í Týrol”. Hún er eftir Hans Múller,
en lögin að mestu eftir Ralph Benatzky.
Efni óperettunnar er af léttara tagi, en
tónlistin er dægurlagatónlist þeirrar tegund-
ar sem mikla hylli hafði á árunum fyrir
síðustu heimsstyrjöld, enda einn slagarinn
verið lengi þekktur hér og sunginn við vísuna
„Hvað getur hann Stebbi gert að því þó