Alþýðuhelgin - 24.12.1949, Qupperneq 14

12
JÓLAHELGIN
varð hún svo æst, og þegar ég var
að borða, kom Stefán í búðinni og
þau fóru inn í stofu og létu aftur
hurðina, og þau voru eitthvað að
tala saman. Ég ætlaði að tala við
mömmu, en stofan var lokuð, og ég
kallaði, en mamma sagði mér að fara
út og vera úti, og hún var ergileg.
Hún er alltaf hálf vond, og hún
talar aldrei við mig á kvöldin, og
ég klæði mig alltaf á undan henni
á morgnana og fer út.
Það er búið að kveikja á öllum
Ijósum og þau sjást líka í tjörninni.
Mér er orðið voðalega kalt, en ég
ætla ekki heim. Ég ...... ég........
Pabbi minn, komdu til mín, ég er
svo einn og mér er svo kalt .... ég
.... Ég er ekki með vasaklút........
Það sagði annar strákur í morg-
un, að Stefán í búðinni væri að taka
hana mömmu af honum pabba, og
það sagði stelpa, að þau væru búin
að reka pabba burt af heimilinu. Ég
ætlaði líka að spyrja mömmu um
þetta, en þorði það ekki af því, að
hún var svo æst. í nótt vaknaði ég
einu sinni og heyrðist hún vera að
gráta, en það var svo dimmt, að ég
sá ekki neitt, ég þorði ekkert að
segja, en lá bara vakandi og hlust-
aði á hana gráta.
Hann Stefán á bíl, og einu sinni í
sumar sá ég, að mamma var frammi
í hjá honum. Það var vestur á Mel-
um; þá var ég nefnilega að leika mér
vestur í gömlu bílunum. Ég hef
aldrei fengið að sitja í bílnum hans
Stefáns.
Nú ætla ég að fara þangað, sem
hríslurnar eru. Ég finn varla til í
fótunum, af því að mér er orðið svo
kalt....... Ég ætla að reyna að
hlaupa þangað......... Ég ætla að
leggjast hérna í lautina okkar pabba.
Nú ætti pabbi að koma til mín og
vera hérna hjá mér. Það er miklu
kaldara hérna en í sumar, þegar við
pabbi vorum hérna stundum.
Það eru komnar stjörnur. Ég
ætla að leggjast á bakið og horfa á
stjörnurnar, ég ætla að látahendurn-
ar undir hnakkann og liggja svo-
leiðis.....Nei, það er ekki hægt,
því að mér verður svo kalt á hönd-
unum. Það eru engin græn blöð á
hríslunum núna. Þau eru öll. farin.
Það er kominn vetur, hann kom um
daginn, og um kvöldið var Stefán í
búðinni hjá okkur, og þau voru þá
að drekka úr flösku, og ég féklc kon-
fekipoka og mamma sagði mér að
borða úr honum og vera rólegur í
rúminu.......Þá fór ég að gráta,
það er að segja á eftir, því mig lang-
aði svo að pabbi kæmi heim. Stefán
í búðinni reif í hárið á mér og
meiddi mig á eyranu........Það er
svo erfitt að vera lítill drengur, þeg-
ar pabbi manns er farinn frá manni.
Ég ætla ekki að fara heim, en mér
er orðið svo voðalega kalt. . ..
Einu sinni sagði amma mér sögu.
Það var áður en hún dó, og ég man
Varla eftir því, en hún sagði, að
stjörnurnar væru englaaugu. Stjörn-
urnar eru svo skærar og nú sjá
englarnir mig hérna undir hríslunni
og þá vita þeir hvað mér er kalt.
Englunum er aldrei kalt, hugsa ég,
en skyldu þeir eiga pabba?
Hann pabbi er stór, og á daginn
er hann í vinnufötum, en á sunnu-
dögum er hann fínn. Hann gerir við
rafmagnið, þegar það bilar, og hann
er svartur á putunum. Ilann pabbi
er voðalega sterkur. Þegar hann
heldur á manni, þá er maður alveg
fastur; mamma hefur aldrei haldið
á mér, held ég, ég veit ekki af
hverju, en hún hefur svo mikið að
gera og svo er hún alltaf að reykja.
Pabbi reykir ekki svoleiðis, hann
reykir bara pípu, og hann er aldrei
með flöskur. Pabbi sagði einu sinni,
að mamma væri taugaveikluð, og
þá varð hún líka æst.......
Mig langar til að sofna hérna
undir hríslunni, en það glampar svo
mikið á tjörnina, og svo eru ljósin
þarna hinum megin alltaf að koma
og fara, og stundum koma þau beint
í andlitið á mér, og þó mundi enginn
sjá mig hérna í lautinni undir hrísl-
unni okkar pabba.
Ég heyrði að mamma sagði inni
í stofu: Ilann er farinn fyrir fullt
og allt og kemur ekki meir. —
Pabbi minn kemur aldrei meir ....
en .... en af .... af hverju .... fó
.... fór hann svona bu .... burtu
frá .... frá mér ..,. ? Ég .... ég
get .... get ekki verið .... hérna í
lautinni ok . . . okkar pabba. Mér
er svo kalt. Ég sé svo lítið, af því
að tárin eru; ég vil ekki gráta ....
en ég get það ekki......Ég ætla að
ganga hægt, því að ég finn ekkert
til fótanna; ég ætla að þurrka mér
með húfunni minni, svo að enginn
sjái neitt. Það er að koma nótt og
ég á hvergi heima, en allir þarna út
frá eiga heima..Þarna er mað-
ur að ganga, . . . hann er alveg eins
og ég, .... kannski á hann líka
hvergi heima....Ég verð að vara
mig á bílunum á götunni..Mer
er svo kalt, ég ætla að reyna að vera
pabbalaus, en kannski get ég Hka
fundið hann einhvern tíma, þegar eg
fer að verða stór .... og ég fer að
verða stór...Það rennur svo úr
nefinu á mér og svo eru tárin alltaf
að koma. Ef það er ljós heima, þa
ætla ég bara að læðast inn og hátta
í rúmið mitt og láta engan vita um
mig....Og .... svo á .... morg-
un .... ætla ég að reyna að ... • að
leita .... að pabba mín .... mínum-
Engla .... englaaugun .... Æth
engl .... englarnir gráti ekki líkfl
stundum, eins og .... eiiis og lítill
drengur, sem er búinn að týna
pabba sínum? ....
asaii
Ritstjórinn: ■— Greinin er ekki
sem verst, en þér verðið að skrifa
svo ljóst og einfalt ,að hver aula*
bárður geti skilið. r
Rithöfundurinn: — Hvað er það *
greininni, sem þér skiljið ekki?
Prófessor nokkur kom heim í bíln-
um sínum, opnaði bílskúrinn og lah
inn, þaut upp í bílinn aftur og ók
í skyndi á lögreglustöðina.
Lögregluþjónn, sagði hann og stoð
á blístri af ósköpunum. Bílskúrinn
minn er tómur. Það hefur einhver
stolið bílnum, meðan ég var að heim-
an!
Læknirinn: — Fer maðurinn yðar
ekki eftir þessum reglum um matar-
æði, sem ég gaf honum?
Konan: — Ekki aldeilis. Hann seg'
ist ekki vera svo vitlaus, að íara
að
drepa sig úr hungri, til þess eins að
geta tórt fáeinum árum lengur.
— Og bölvað hundkvikindið, er
hann ekki búinn að rífa í sig félags-
skírteinið mitt í Dýraverndunarfe-
laginu! Ég skal aldeilis berja þig, sv0
að þú finnir til!